off

Aferra(z)dos: nen democracia nen social

by

oleo_20161022_A comezo de outubro a dirección do PSOE entraba en Ferraz co dorsal dun Comité Federal unánime no “non é non” ao goberno do PP, e antes de terminar o mes saía outro PSOE aberto en fenda ao virar a proa cara ao “si” a Mariano Rajoy.

Cunha tripla fractura: orgánica (139 votos favor de absterse fronte a 96); territorial (todo o PSC en contra da investidura) e de militancia (ignoráronse as máis 90.000 sinatuars recollidas contra a fraude eleItoral dos baróns). E para máis inri, coa protesta de moitos afiliados e simpatizantes ante a sede en sinal de pública repulsa. Semellaba que, por obra da xestora, o espírito da Casa do Pobo tórnase en casa Cuartel, Todo por la Patria.

O Partido Socialista fecha así o ciclo que comezou coa derrota nas urnas de Zapatero por abrazar as políticas austericidas e a súa posterior profundización polo Partido Popular de Mariano Rajoy.

Un período que serviu para pór a proba a capacidade de resignación dos españois ante a acometida antisocial de ambos os despotismos compinchados. Xa sabemos que un 26% de paro media (máis do 50% entre os menores de 30 anos) e un 28,6% de persoas en risco de exclusión social (2,5 millóns) non son motivos suficientes para botar aos malfeitores que din representarlles. Se iso ocorrese na tradicional xestión empresarial, o capitalismo colapsaría.
Até onde ten que chegar o atraco para que unha sociedade reaccione e desaloxe do poder a aqueles que causaron o seu infortunio” Bakunin dicía que o poder corrompe a quen o practica e degrada ao que se somete. Ainda que no noso caso o que funciona é unha eficaz “síndrome de Estocolmo” que fai da vítima consorte agradecida do seu verdugo. Sabiamos que a democracia representativa atense ao consentimento dos gobernados, aínda que na realidade esa condescendencia tradúcese en que uns ofrecen a man e os outros lle toman até o brazo. Iso si, semellante pericia non cae do ceo. Previamente hai que salferir o guiso da obediencia xerárquica con paletadas de mentiras ben argalladas. Só así se consegue que a xente viva e prodúzase en leda catividade porque o mantra dominante impón que somos seres ahistóricos e asociais, e só o presente e o eu encapsulado importa realmente.
A función crea o órgano e non hai semana que non veña coa súa ración de patrañas. A derradeira serviuse a canadas. Argallouse un circo mediático porque uns cantos estudantes sen boceira protestaron pola presenza de Felipe González e Juan Luís Cebrián na universidade pública de Madrid (UAM) para dar unha conferencia sobre “A sociedade civil no contexto global”, cando ambos son as principais iconas do malandrino neoliberal.  A espontánea derriba dunha escultura ecuestre de Franco en Barcelona foi “vendido” polos oligarcas da comunicación, unha maioría de tertuliáns e boa parte da clase política como un acto vandálico, sen preguntarse por que o culto á personalidade dos ditadores só subsiste nos réximes autoritarios. E como traca final coñecemos a todo un Tribunal Constitucional anulando a prohibición dos touros acordada no seu día polo Parlament catalán en base á súa cualificación de ben inmaterial realizada catro despois polo ministerio de Cultura, aínda que esa norma carece do rango do bloque constitucional obxecto das competencias do TC.
A España de charanga e pandeiro, chouso e sancristía, devota de Frascuelo e de María, que nos legou o bó de Antonio Machado. A mesma fasquía desafiante ante o protesto dos sen papeis retidos no Centro de Internamento de Estranxeiros (CIE) entanto salva piadosamente a tradición política e costumista máis indecente e bárbara. Para carniceiros, con estoque ou con garrote vil, abre a muralla; para a xente, pecha a muralla. Xa en 1994, a Junta de Andalucía presidida por un dos protagonistas da estafa dos ERE, Manuel Chaves, instou a que se declarase “ben cultural” ao “boi de Osborne”. O mesmo prócer, por certo, que logo promovería nomear “filla predilecta de Andalucía” á Duquesa de Alba, a maior latifundista de Europa. A realidade oficial aliada coa virtual, a sopa boba do aquelarre con que as desavergoñadas pantallas de televisión e capas de xornais e revistas borraron as manifestacións de reprobación que se producen na rúa contra ese rigodón de exaltación monárquica que foran os fastos do Premio Princesa de Asturias.
Precisamente o PSOE, cuxo scheriff da xestora Javier Fernández fixo as honras aos Reis en Oviedo, debería tomar nota do padecido polos partidos socialistas “irmáns” ou asimilados. O acontecido na Grecia, Inglaterra, Italia, Francia e Portugal son precedentes inevitables. No caso do país heleno, o PASOK chegou á marxinalidade superado por Syriza tras a fraude electoral maquinada polos seus baróns cando o seu secretario xeral Gorgos Papandreu pretendeu submeter a referendo o resgate de Bruxelas. En Inglaterra, con moita maior tradición democrática e sentido común, o laborista Jeremy Corbyn saíu airoso das garras do aparello consultando ás bases. En Italia Matteo Renzi oficia de gran enterrador do esquerdismo nominal (PSI e PCI), sen que ese transformismo evitase que o Movemento 5 Estrelas lles pise os calcaños . Na Francia, o peripatético François Hollande pasou do retórico “podo prometer e prometo” contra a Troika cando estaba na oposición a renderse aos seus esconxuros nada máis aterrar no Palacio de Matignon. E en Portugal, o seu líder António Costa aplicou un sonoro sorpasso aos conservadores triunfantes nas urnas coaligándose conoutras forzas progresistas para gobernar a eito. Nada diso fixo o PSOE-Marca España co concurso do concubinato González & Cebrián e os “novos púlpitos”  que financia Florentino Pérez. Pola contra,  apañou  aquí e acolá o pior de cada casa: nada de viraxe social, nada de democracia interna. Todo pola caste borbónica e a submisión á oligarquía neoliberal.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off