off
Movementos sociais, Política, Politica espanhola — 9 Outubro, 2016 at 7:04 a.m.

Zoo-lóxico?

by
Que marabilla! Canta variedade do mesmo!
(El Roto)

 

Allegorie der Tulipomanie [Allegory of Tulip Mania], por Jan Brueghel, O Mozo 1640s
Allegorie der Tulipomanie, por Jan Brueghel, O Mozo 1640s.Fonte Wikimedia Commons

Nestes momentos o país é un inmenso tribunal. No seu catro puntos cardinais apenas queda institución, partido político, sindicato representativo ou familia ideolóxica que non teña que render contas ante a xustiza. Uns, o hemisferio esquerdo, por apañar diñeiro público, e outros, o flanco dereito, por afanar diñeiro privado. Amigos do alleo, todos. A forma basta e fedella de socializar perdas e privatizar ganancias desde as súas respectivas esferas de poder. Asistimos ao proceso a un réxime que se atopa ao final da escapada e que ensaia unha Segunda Transición, agora como farsa, ao acordar unha amnesia recíproca PP-PSOE (o señor os  perdoe porque saben o que fan!) onde antes houbo amnistía a dúas bandas. Que é iso o que a autofaxia de Ferraz significa:  a reacción devorando aos seus fillos. Por certo, atroador silencio o das cúpulas de CCOO e UGT que nada dixeron sobre o “tamayazo” dos baróns socialistas co fin entronizar no goberno a Mariano Rajoy, campión de recortes sociais e laborais.
Vexamos. Pendentes de sentenza, temos o proceloso caso Nóos, que afecta á Familia Real, ou o asunto Marea, a trama con epicentro no goberno socialista de Asturias (cun conselleiro en prisión tras o seu estalido), aínda que o tema siga sendo o gran tapado da prensa nacional. En fase de instrución está Pokémon, a tanxentópole galega que gangrena ao PSOE e salfire ao PP en Galiza, ou Púnica e Taula, os sumidoiros de corrupción dos conservadores en Madrid e Valencia. Con petición fiscal e á espera de sinalamento de vista oral, o astronómico desfalco dos ERE (24 altos cargos do PSA e dous ex presidentes), onde están comprometidos uns 800 millóns de euros xestionados pola Junta de Andalucía, tamén con curiosa condescendencia mediática. E xa en plena audiencia pública, o macroescándalo Gürtel (15 dirixentes do PP e dous ex tesoureiros), nai de todas as *fechorías, onde se dirimen responsabilidades de Xénova 13 por financiamento ilegal. E xa na periferia, o “caso Pujol” segue a súa marcha escoltado por esa policía patriótica que aniña nos sumidoiros de Interior. Montescos e capuletos xuntos e revoltos, cun feito diferencial substantivo. Mentres os sumarios que afectan os restos do bipartidismo dinástico (PP-PSOE) non teñen consecuencias cara a dentro das organizacións, Converxencia e Uniu (CiU), a coalición tutelada polo “molt honorable” debeu ingresar na UVI para a súa refundación.
Pero o caso que pola biodiversidade da súa fauna mellor reflicte a imaxe do latrocinio e a desvergoña urbi et orbi, a auténtico paradigma do patio de monipodio en que se converteu a Marca España, é o dos cartóns black de Caja Madrid- Bankia: un corralito de notables onde están todos os que son e son todos os que están. Caste e corte xuntas no banco da Audiencia Nacional. A imaxe coral da apertura de xuízo polos cartóns black de Caja Madrid constitúe a acta notarial de metástase de malandros que corroe ao réxime. Non tanto debido ás cantidades presuntamente defraudadas, importantes polo importe do *detraído por cada procesado, senón pola personalidade, diversidade e representatividade das persoas baixo o foco dos xuíces. Un nutrido elenco que inclúe á clase política, a sindical, a patronal, o mundo dos negocios e membros da Casa Real. Todos coas mans na pasta.

Pasemos lista. Están os respectivos presidentes da entidade antes de ser privatizada, Miguel Blesa por Caixa Madrid, e despois, Rodrigo Rato por Bankia; dirixentes de Comisións Obreiras (Rodolfo Benito, Francisco Baquero e dúas máis) e da Unión Xeral de Traballadores (José Ricardo Martínez e outros dous ); da patronal (Gerardo Díaz Ferrán, Arturo Fernández e Francisco Javier López Madrid); do Partido Socialista Obreiro Español (Ramón Espinar, José Acosta Cubero, Virgilio Zapatero e máis oito ), do Partido Popular (Jesús Pedroche Alberto Recarte, Ricardo Romeu de Tejada e doce máis) e de Esqurda Unida (José Antonio Moura Santín e Roberto Cruz Orive); e até o entón xefe da Casa Real (Rafael Spottorno). Un total de 63 ex directivos e ex conselleiros da corporación financeira, todos eles acusados de apropiación indebida e administración desleal.

Os cargos aos que deben responder concrétanse no uso e abuso duns cartóns opacos desde o ano 2003 ao 2012, partidas que provocaron un quebranto a Caixa Madrid-Bankia de 12 millóns de euros (inicialmente eran 15,25 millóns, pero o período do 1999 a 2003 prescribiu). Aínda que non todos os inculpados lle tiraron proveito por igual. Houbo quen sacou dos caixeiros uns poucos milleiros de euros (Jorge Rábago Juan Aracil, do PP, 8.366 euros) e outros que chegaron a escanciar centenares de miles (até 456.500 euros, José Antonio Moral Santín, de EU, cinco veces máis diñeiro que Intre), a maior parte durante a etapa de Caixa Madrid, ou sexa cando a entidade era pública.
O caso de José Antonio Moral Santín, catedrático de Economía na Universidade Complutense de Madrid e ex presidente de Telemadrid na etapa de Joaquín Leguina á fronte daquela Comunidade, é especialmente revelador sobre os estranos compadreos que ás veces practican empresarios e políticos. Santín non só ocupou a vicepresidencia de Caixa Madrid na etapa de Blesa (ao que tamén superou en gasto co cartón de crédito), coa gran responsabilidade que ese ascendente supón para quen lle designou para o cargo, Izquierda Unida, especialmente dado a transcendencia de todo o acordado pola entidade nesa tortuosa etapa. Sen esquecermos que IU gozou dun plus de sobrerrepresentación grazas aos bos oficios da mesma Esperanza Aguirre. Como é sabido pola filtración da gravación, a lideresa madrileña comentou “tivemos unha inmensa sorte de poder darlle un posto a IU quitándollo ao fillo de puta”, en referencia a Alberto Ruíz-Gallardón, o seu rival na dirección do PP.
Esa bulimia de cargos por parte da coalición política referente da esquerda española non se limitou ao staff de Caixa Madrid, o que podería considerarse como un simple accidente no camiño, un caso illado. Repetiuse en Andalucía cando EU ocupou a vicepresidencia naquel goberno, na persoa do dirixente do PCE Diego Valderas, a pesar de xa estar a Junta baixo sospeita xudicial pola súa implicación no imenso fraude dos ERE. Trátase dun caso que pescuda o desviou irregular de perto de 800 millóns de euros dun fondo destinado a empresas en crises “de forma deliberada e ininterrompida durante dez anos”.

O proceso ao réxime que supón a vista oral dos cartóns black previsiblemente vaise a prolongar até finais de ano, case en paralelo coa campaña para as terceiras eleccións xerais do próximo 18-D. Esta mazadora coincidencia (xuízo e comicios xuntos coas mesmas siglas en danza en ambas as beiras, coas súas “penas de telexornal” engadidas) provocou manobras de distracción polas cúpulas dos partidos implicados para tentar zafarse da súa responsabilidade orgánica. Criminalizar ao suxeito para exonerar ao obxecto é unha vella práctica do mundo do hampa. Fíxoo Felipe González no caso dos GAL, ao trasladar todo o marrón do terrorismo de Estado sobre as costas dun subcomisario, José Amedo, e un inspector de policía, Michel Domínguez, mentres puña a man no lume polos seus superiores José Barrionuevo e Rafael Vera. Volveu  repetilo “o señor X” cando culpou das tramas no ministerio do Interior e arredores ao director da garda civil, Luís Roldán.Vén de abordalo a presidenta da Junta de Andalucía, Susana Díaz, ao afirmar que está convencida de “a honorabilidade e honestidade de Pepe e Manolo· no caso dos ERE (en referencia aos expresidentes José Antonio Griñán e Manuel Chaves), engadindo o seu desexo en que “a xustiza sexa implacabel cos que verdadeiramente o fixeron, que son feitos que avergoñan”.
Peccata minuta (pecados veniais). Historias mínimas. Pode ser. Mas xa se sabe, reunión de pastores, ovellas mortas. A banda do de balde total en Caja Madrid-Bankia trae causa da reforma da Lei de Caixas do ministro socialista Carlos Solchaga, que abriu a dirección desas entidades á “representación da sociedade”. Unha intrusión lexítima que serviu para facilitar a súa liquidación polo goberno de Rodríguez Zapatero coa escusa de que os seus incompetentes administradores dilapidaran os seus recursos até pór en perigo a súa supervivencia. Saneamento (esa foi a expresión utilizada) que deixou en exclusiva todo o mercado financeiro á gran banca, a mesma que adoitaba ser xenerosa na concesión e condonación de créditos aos partidos e sindicatos máis “representativos”.
Por iso, o xuízo dos cartóns black supón o proceso ao réxime do consenso. O que permitiu que a crise da banca fose endosada sobre as costas dos contribuíntes, vía axustes estruturais, recortes regresivos e contrarreformas constitucionais. Deixando facer, mirando para outro lado, como demostraron os técnicos de Banco de España en sede xudicial ao refutar documentalmente o afirmado polo gobernador na altura, o socialista Miguel Angel Fernández Ordoñez, e o presidente da Comisión Nacional do Mercado de Valores (CNMV), o antigo dirixente carrillista Julio Segura. Socializando as perdas e privatizando os gaños a destra e sinistra, como reflicte o feito paradoxal de que Caixa Madrid fose sacada a bolsa (privatizada) polo PSOE e logo resgatada (socializada) polo PP. Tamaña contradición fai pensar que algunha responsabilidade terán a caste dos cartóns black e os seus franquiciadores respecto dos 22.424 millóns de euros que custou reflotar o buraco de Bankia.
Devandito todo o anterior, se reducísemos a corrupción ao plano institucional estariamos a desviar a atención dun asunto vital para a sociedade civil. Certamente, a non exemplaridade da clase dirixente nun réxime xerárquico, onde as decisións tómanse acima-abaixo, é o motor das artimañas que se cometen, porque se visten de impunidade. Porén a xente da rúa tamén ten a súa cota de responsabilidade, por activa, pasiva ou in vigilando, e non basta co infantil recurso ao victimismo. Como declarou o filósofo José Luís Pardo nunha entrevista recente: “o da corrupción é un discurso demagóxico, mas non deixa de ser un problema social que temos ao noso lado, con ese veciño que deixa o lixo en plena rúa”. Para mudarmos todos é necesario que ninguén siga igual.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off