off
Economía, Movementos sociais, Política, Politica espanhola — 23 Maio, 2016 at 7:16 a.m.

Volve a coca das pensións a beneficio da banca

by
O cerebro é noso, mas o sistema operativo 
pertence a unha multinacional
(El Roto)

coca_OLLAPAROO xornal global propiedade dos fondos de investimento e a dirección do PSOE encetaron unha cruzada para asaltar o 26-J sementando dúbidas sobre a viabilidade das pensións. Un ataque ao sistema de repartición da protección social que implica pór de novo sobre o tapete o multimillonario negocio dos plans de pensións privados da banca. O vello truco da profecía autocumprida. Os mesmos conspiradores que expoñen o problema suxiren a solución. E esgrímeno, quen, xunto co PP, executaron a brutal reforma laboral que precarizou o emprego orixinando a consecuente caída das cotizacións. Pura violencia estrutural.
Que a situación económica que espera tras o 26-J é de xeito extraordinario, é algo máis que evidente. Unha taxa de paro superior ao 20% (o 50% entre os mozos menores de 25 anos); un déficit descontrolado contorna ao 5%; unha débeda pública galopante que xa excede ao Produto Interior Bruto (PIB) e Bruxelas coa escopeta cargada esixindo recortes de 8.000 millóns de euros ao executivo entrante, son feitos para temer que aínda queda crises por diante. O peor escenario para trasladar novas cargas ao sistema impositivo coa escusa de financiar as pensións. Por iso é polo que unicamente con políticas sociais de ampla base democrática, capaces de emprender unha dobre ruptura co réxime e con sistema, sexa posible albiscar un futuro digno, equitativo, sustentable e solidario.

Porén, sendo realistas, quer dicer pesimistas, temos que convir que esa alternativa nin está nin se espera. Os actores políticos en liza non teñen a forza e moito menos a vontade de saírse do corralito institucional. Mesmo, a saída máis “progresista” que ofrecen pasa por aliarse no goberno co partido que primeiro aplicou as medidas austericidas da troika. Estamos outra vez no reino de “mellor mau coñecido”, e non no desexable anhelo do “summun bonun”. A realpolitik, que fai estranos compañeiros de berce.
Aínda con esa perspectiva merece a pena estar ao quite, sen ceder no empeño. Non vaia a ser que, como lamentablemente aconteceu na Grecia de Syriza, baixo o novo algorxe coloquen de novo á xente ante o imposibel dilema de ter que elixir entre o morrer ou perder a vida. Lembremos que os efectos da crise, por causas totalmente alleas á nosa vontade e exercicio, cebáronse no traumático desmonte do magro Estado de Benestar existente. Ao seu esconxuro comezou a mercantilizarse sectores como a Sanidade, a Educación e a Seguridade Social. Áreas económicas todas elas cobizadas pola empresa privada. E agora de novo volven ao asedio das pensións inserindo desconfianza na súa sustentabilidade.

Esa expropiación da sociedade civil desde o aparello do Estado, regulando e desregulando a conveniencia de axentes externos polo ucase dos diferentes executivos habidos, profundouse coa corda ao pescozo das reformas laborais urdidas polo bipartidismo PSOE-PP. No caso dos conservadores, en solitario, e no dos socialistas, nalgunha ocasión, co consenso do bisindicalismo de CCOO e UXT, pero sempre con resultados semellantes: precarización do emprego. As novas facilidades para o despedimento; o descenso dos salarios; a xeneralización dos contratos temporais nos seus diferentes graos (xornaleiros, autónomos e emprendedores) e o recorte das prestacións por desemprego e as indemnizacións, debuxan o marco que permitiu ao presidente da patronal CEOE a desvergoña de afirmar que “o tempo dun emprego estabel e seguro é un concepto do século XIX”.

Con este panorama, resulta indecente que o que resulta unha traxedia para a maioría sexa una un negocio para a minoría. Porque se uno mira ao redor, debullando a paisaxe tras a batalla, só ve un gañador: a gran banca e o sistema financeiro. O estamento que incubou a crise padecida pola maioría da poboación, foi o único que se beneficiou daquela estafa. Logrou que o Estado absorbese boa parte das súas débedas; fixo que a clase política liquidase dun lance a competencia das caixas de aforros e encima teima en relanzar o modelo de negocio do tixolo, orixe do boom-crack hipotecario, con outras actuacións igualmente esquilmatorias do público-social. Estamos a falar das pensións. Unha colosal bica que afecta a oito millóns e medio de persoas ás que a banca quere meter o dente.

A estratexia semella clara. Na sociedade de malestar a que estamos abocados golpe a golpe, a rendibilidade consiste en desestabilizar os potenciais xazigos económicos que aínda son xestionados en réxime de servizo público.

Segundo iso, a unha era de traballo incerto, a lóxica di que debe corresponder outra de xubilación igualmente incerta, cando por razóns biolóxicas ou conxunturais a xente saíse, voluntaria ou involuntariamente, do mercado de traballo. E máis se o computo de cotizacións sociais para recibir unha pensión digna se problematiza con carreiras profesionais mal pagas, descontinuas e curtas, que ocasionan achegas cada vez máis raquíticas. E aí é onde volven aparecer os plans de pensións privados ofertados polas entidades financeiras.
Neste sentido resulta altamente sospeitoso que o PSOE deitara na mesa neste principio de campaña electoral esa eterna “serpe de verán” do risco do sistema de protección social. Faino como se venden estas cousas, dando a entender que van de Robin Hood. Neste momento concreto cunha proposta de “crear outro imposto para poder pagar as pensións” (El País. 19 de maio). Pero a ninguén se lle escapa que esa proposta leva unha alarma sobre a capacidade para manter as pensións públicas. É dicir, por unha banda ponse en dúbida o futuro do sistema de repartición e por outro se fai propaganda gratis dos plans de pensións privados. Precisamente cando debido ao trompazo recibido nos seus recursos propios polo brutal descenso no número de votos e escanos obtidos o pasado 20-D, Ferraz necesita da comprensión da gran banca para financiar ao aparello.

Existe, ademais, un problema de credibilidade sobre das ofertas do duopolio dinástico hexemónico que só os moi hooligans poden pasar por alto. Jordi Sevilla, o “pai” do invento, foi o gurú económico de Rodríguez Zapatero, o presidente de goberno socialista que dixo aquilo de “subir impostos non é de esquerdas”, e o que aprobou a reforma laboral das pensións máis regresiva (Lei 27/2011, que aumentou a idade de xubilación a 67 anos, ampliou o período de cálculo das pensións de 15 a 25 anos e o número de anos cotizados para acceder ao 100% da pensión de 35 a 37 anos). E en fronte está o PP, que na etapa Aznar creou o Fondo de Reserva (a hucha das pensións) e logo continuou a desfeita do PSOE ao chegar Mariano Rajoy á Moncloa.

Tanto PP como PSOE compórtanse como aquel señor don Juan Robres, “que con caridade sen outra igual, ordenou facer este hospital, mas antes fixo os pobres”. Certifícano os datos de Eurostat sinalando que das 10 rexións europeas con máis paro 6 son españolas (as 3 peninsulares, feudos tradicionais do PSOE: Andalucía, Estremadura e Castela-A Mancha). O único coherente e rexeneracionista aquí e agora está no programa do partido Unidos-Podemos, que propón a derrogación das reformas das pensións do PSOE e do PP por lesivas para os intereses de todos os españois e supor un torpedo contra o maior referente de solidariedade interxeneracional e interclasista que existe. O tempo dirá se as súas palabras tamén llas leva o vento. Concedámoslle o beneficio do novato. De momento Podemos (non tanto EU) non carga con ningunha fardela de incumprimento. Está virxe.

One Comment

  1. O xornal global está en quebra técnica.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off