off
Política, Politica espanhola — 22 Abril, 2016 at 7:31 a.m.

Os sumidoiros do sistema

by

Entre a saga de empresas offshore dos Papeis de Panamá e as extorsións de Ausbanc-Manos Limpias existe un denominador común. Un mesmo fío condutor que sinala á gran banca como avalista das súas falcatruadas, coa complicidade de xuíces, policías, xornalistas, medios de comunicación e até universidades. Toda unha andrómena institucional que permitiu a esas organizacións criminais funcionar impunemente durante décadas. A famosa “doutrina Botín” ten a súa orixe en “o fogo amigo” ao Banco de Santander cando Emilio Botín foi levado ante os tribunais pola presunta estafa masiva de “as cesións de crédito”.
Unha das peculiaridades do latrocinio patrio, verdadeiro deporte nacional, consiste en contemplar como os colegas das mafias pásanse ao bando dos damnificados en canto os seus xefes caen en desgraza. Está a ocorrer agora mesmo coa revelación dos últimos casos de delincuencia organizada que con tanta insistencia visítannos: os Papeis de Panamá e o caso Ausbanc-Mans Limpas. Ambos os dous mancan do mesmo pé: son todos os que están mas nen de lonxe están todos os que son.

Desa guía telefónica da infamia mercantil e financeira en que se está a converter a revelación dos Papeis de Panamá, coñecemos o nome das persoas que recorreron aos servizos do despacho de marras. Unha restra de caraduras que non deixa monicreque con cabeza.

Toca todos os paus. Á realeza e as súas bajantes, coa irmá do Rei Emérito, Pilar de Borbón, e a súa querida, a princesa Corinna. A eterna dereita, na figura do errático ex ministro Juan Manuel Soria. Aos mozos da “laranxa mecánica”, representados por senllos cargos políticos, en concreto un deputado das Cortes de Aragón e o coordinador de Cidadáns na Rioxa. A avogados de rancio avoengo, como Cándido Conde Pumpido Varela, defensor do ex secretario xeral do Partido Socialista de Galicia, José Ramón Gómez Besteiro, e de “a patronal” dos puticlubs. A pro-homes das letras e as artes, como Mario Vargas Llosa, Pedro Almodóvar ou Imanol Arias. E até ao círculo íntimo do mesmísimo Felipe González, coa súa muller Mar García Vaqueiro e a súa amigo da alma Jesús Bardenas, un importante empresario ligado á trama dos ERE que atesouraba 50 firmas offshore.sumidoiros_tapa
Mas “cóntame como é que pasou”. E como non hai efecto sen causa, a mellor forma de desmantelar de raíz eses trabucazos é remontarse até as súas orixes. É dicir, denunciar a aqueles que fixeron posible que grandes fortunas puidesen valerse de estruturas paralegais para defraudar á Facenda pública. Falamos dos grandes da banca española que xestionaron eses vehículos mercantís para a evasión en paraísos fiscais. Esa é a materia pendente que nin os partidos de esquerda, emerxentes ou consolidados, nin os chamados sindicatos representativos queren aprobar.
Algo realmente tremendo coñecendo que é precisamente a infantaría dos contribuíntes, a que prové o 80% da recadación do IRPF, quen se viron esquilmados por eses mesmos bancos. Cando os gobernos colegas de PSOE e do PP acudiron a rescatarlos cos cartos de todos, caso de Rajoy. Ou cando liquidaron dun lance á competencia das Caixas de Aforros, as únicas entidades financeiras con algunha proxección social, despois de utilizalas no seu propio beneficio, caso do PSOE. E outro tanto ocorre con CCOO e UGT, metidos de fouce e couce  xunto coa CEOE e Esquerda Unida no lodo dos cartóns black de Cajamadrid, e agora esperando facer outra vez caixa coa onda de ERE que se aveciñan no sector.

Partidos e sindicatos agraciados por unha banca que lles perdoa ano após ano boa parte dos multimillonarios créditos que piden para manter a súa “maquinaria representativa”.

Nesa secuencia atópase o asunto Ausbanc-Manos Limpias. Porque se Luís Pineda e o seu colega Miguel Bernard levan vinte anos extorsionado a empresarios e banqueiros co conto chinés dunha asociación de consumidores e un seudosindicato sen que ninguén diga nada, é que algo cheira a podrecido e non é en Dinamarca. Abonda xa de brincar e descabelarse como virxes inocentes. Sarna con gusto non pica. Que o tándem ultra Pineda-Bernard formaba unha banda sen-vergoña sabíano todos os seus compañeiros de viaxe, os supostos extorsionados. Unha nómina colaborativa que non só inclúe a entidades financeiras e empresas farmacéuticas, senón tamén a xuíces, policías, axencias de publicidade, medios de comunicación, xornalistas e até universidades. Todos sacaban tallada dos butróns que Ausbanc e Manos Limpias perpetraban á luz do día. Os seus sabrazos eran en realidade un mete-saca de dupla dirección. Por unha banda Pineda e Bernard cobraban dos seus fornecedores coa pantalla das insercións de publicidade, e por outra os seus contratantes recibían abondosas compensacións en especie para os seus negocios máis escuros.

O como é aquí case máis importante que o canto. Por exemplo, a través deses pagos determinados bancos sabían que podían contar con reportaxes favorables no pool de medios do grupo Ausbanc para ocultar as súas malas prácticas; que a asociación se encargaría de neutralizar a clientes estafados que podían crearlles problemas con inoportunas denuncias; e mesmo que podían silenciar aos xuíces que ousasen instruír demandas pouco favorables para os seus intereses. Neste último apartado é onde entraban en xogo personaxes do mundo policial, turbios individuos cos que confraternizaban desde a mociadade de sicarios nas tramas negras e o sinistro mundo dos “incontrolados”. Lembran o caso do extravagante Elpidio Silva, o maxistrado que meteu dúas veces no cárcere a Miguel Blesa contando co aplauso dos blogers progres? E ao pequeno Nicolás e as súas andainas co delincuente financeiro Javier de la Rosa para chantaxear ao clan Pujol e tratar de abortar o independentismo catalán?

O curioso é que na actualidade estes individuos chegaran a relacionarse cos seus inimigos ideolóxicos de outrora sen maiores reparos. A Luís Pineda detivéronlle ao apearse da AVE que lle traía da Feira de Abril, onde compartira conversación e chanza coa presidenta da Xunta de Andalucía, Susana Díaz, segundo testemuñan as imaxes difundidas. Unha proximidade que, seguindo o rastro do auto de prisión do xuíz Santiago Pedraz, cabería situar no momento en que o máximo responsable da sevillana Unicaja, Braulio Medel, entrega un millón de euros para que Ausbanc desista de imputarlle no sumario dos ERE andaluces. E da banca á industria farmacéutica, á que Pineda contactou con idéntico modus operandi tras fundar a revista  Dinero y Salud. Se algo hai que incendie máis á xente que sentirse estafada polos bancos é sofrer as más prácticas de certas sociedades médicas ou sospeitar que determinados medicamentos “innovadores” serviran para testar rastros de cobaias de laboratorio de baixa intensidade entre os pacientes. Por iso eran tan solicitados os servizos do clan da extorsión.

A verdadeira montaxe do caso Ausbanc-Manos Limpias está máis no que se agocha que no que se amostra.

Por máis que os mesmos medios de comunicación que agora sacan peito destapando a trama estivesen durante anos publicando anuncios ponderando as fazañas de Ausbanc en defensa dos usuarios, enmarcando os seus congresos e seminarios como un referente do sector. Haxiografía corporativa que chegou até a universidade, en cuxos Cursos de Verán luciu reiteradamente Luís Pineda como gran eminencia na especialidade. Sempre co xeneroso patrocinio das principais entidades financeiras, e en primeiro plano o Banco de Santander de Emilio Botín. As ratas dos sumidoiros do sistema adoitan seguir sempre ao flautista de Hamelin que as controla e dirixe.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off