No valado de arame
arrexúntanse inquedos
moitos son, non os contei
se cadra centos.
Canto lles custou chegar
a esta beiriña do valo
e canto lles há custar
pasar para o outro lado.
Veñen do fondo da Historia
cara a Terra Prometida
de alén do tempo, entre soños
que recenden a utopías.
Atrás quedan outros mares
escumas de sal e pranto
outras montañas e vales
outras lúas, outros soles
ríos e fontes chorando.
Sorben aromas que o vento
deixou pairando
fragrancias que son quimeras
e voces que polos campos
chegan rulando.
Ao lonxe a locomotora
vai asubiando
e ao solpor unha cativa
de mans dadas con a nai
pola vía camiñando
lembra unha vella cantiga
imaxinando
novas amigas que veñen
todas, cantando.
Ao máis alto dunha árbore
onde as sombras non alcanzan
quere subir.
– Arriba! non te deteñas
que estou aquí.
Que a terra e o ceo te esperan
canto é preciso
que aquela canción de escola
tamén é a nosa canción
noso sorriso.
“Nunha pola verde
chiaba o Pardal
que fuxiu do berce
pra un bico lle dar.
Do alto do niño
ouvíuna chorar
e daba brinquiños
para a consolar.
Nunha póla verde
chiaba o Pardal
por lle dar un bico
botouse a voar.”
