off
Opinião, Politica espanhola — 29 Febreiro, 2016 at 1:12 p.m.

Un patrón, dous sistemas

by

“A tolemia é facer unha e outra vez o mesmo
agardando resultados diferentes”
(Albert Einstein)

realpolitikSe houbese que facer un balance do sucedido en España desde as eleccións do 20-D ao acordo do 24-F entre PSOE e Cidadáns podería afirmarse que o seu patrón de comportamento é a mentira como atributo do poder. Anulada a cidadanía crítica tras a ducha escocesa de esperanzas, frustracións, ilusións, espellismos, arrogancias e renuncias a que foi sometida, os dirixentes dos partidos políticos volven onde adoitaban. Lambetadas para os oídos da xente con ofertas tripla A; duelos mediáticos da señorita Pepis; e, unha vez co voto na urna, ferrollo ás demandas dos representados. O estigma da corrupción rampante aniña nesa burla fundacional rubricada co ritual da mafia: “non é nada persoal”.
A expresión “un país, dous sistemas” utilízase para definir a peculiaridade do réxime da Chinesa continental (República Popular China). Nese inmenso país-balea de máis de 1.300 millóns de persoas, na actualidade fábrica (o primeiro exportador) e banqueiro do mundo (os seus reservas en divisas supoñen un terzo das existentes no planeta), cohabitan un sistema económico de capitalismo salvaxe e un sistema político baixo o panóptico do Partido Comunista, monolítico e igualmente aberrante.

Con todo, esa denominación podería aplicarse a outros países da órbita occidental devotos da economía neoliberal e a democracia parlamentaria. Ben mirado, neles tamén funciona unha hidra bicéfala de mercados cativos. Só que neste caso con amarrazón menos brutal que en Pequín. Nestes eidos, a fórmula “un país dous sistemas” consúmase mediante a concentración política e a concentración económica, clave de bóveda do capitalismo a escala global. Un modelo que destrúe as sinerxías da política e a economía, entendidas ao servizo das necesidades humanas. Vexamos o exemplo do que ocorre en España aquí e agora.

A nivel doméstico non existe unha bolsa a dúas velocidades como ocorre en China, onde se estrutura un parqué para os nacionais e outro para os estranxeiros. Porén, os efectos en canto a control refírese son igualmente perversos. O Ibex 35 nacional está dominado por tres ou catro sectores básicos (bancos, construtoras, petroleiras, telecomunicación e pouco máis), de forma que cando esbirra o arrefriado acada todas as empresas cotizadas no panel. Poderíase dicir que exercen unha posición dominante, abusiva, que condiciona a alma mater onde conflúen os aforros de decenas de millóns de investidores institucionais e particulares (empresas, familias, fondos, etc.).

Arestora ese sinal está a producirse con toda severidade. Desde primeiros de ano instalouse unha tendencia baixista no Ibex 35 porque a caída do prezo do cru arrastrou á gran banca que ten nos seus balances moitos activos do negocio petroleiro. Desta forma, o impacto dun só factor lastra ao resto e converte o índice bolsista nun mísil sen dirección, castigando ao conxunto dos valores á marxe da súa verdadeira rendibilidade, e de paso traslada ese risco á economía real. O estrangulamento de créditos, o desemprego e as rixideces de investimento son algunhas das consecuencias directas do seu efecto dominou. Convén lembrar que o recente Cimeira do Clima celebrada en París non adoptou ningunha medida executiva (por vinculante) para meter man aos combustibles fósiles. Tan sobranceiro señor.

Iso no lado do sistema produtivo medido no seu sismógrafo máis simbólico. Algo parecido sucede no mercado da política, ou máis propiamente devandito, no sistema de democracia de partidos, prato da balanza que, xunto ao económico, completan o réxime vixente. En ambos os casos a feroz competencia e o beneficio sen concesións ordenan as regras do xogo. Mas neste terreo o control exércese a través da hexemonía duns poucos e grandes grupos de faciana ideolóxica. O Ibex 35 da realpolitik chámase bipartidismo dinástico hexemónico. Iso que nestes intres está en precario pola irrupción de novos concursantes (startups emerxentes) no coto onde até hai pouco funcionaba un eficaz “númerus clausus”. Oligarquía no político e oligarquía no económico. A tectónica de placas demostra que os continentes se desprazan lentamente. Ese é o ADN do modelo que nos somete polo noso propio ben.

O amancebamento entre política e economía / economía e política, por contrario á vontade xeral e aos auténticos intereses da xente, provoca risco sistémico. O contexto da última crise financeira (introdución, nó e desenlace) demóstrao. Con diñeiro público rescatouse á banca sufragándoo da desvalorización salarial e o recorte do gasto social, supostamente para evitar danos colaterais (desemprego, parón créditos a Pemes e consumo, quebras empresariais, etc.). Con diñeiro, igualmente público, do Banco Central Europeo (BCE) a baixo interese, a banca comprou débeda do Estado con ganancia de 3 ou 4 puntos diferenciais respecto ao prezo de préstamo. Con ese cambalacho, os gobernos pasaron a ser reféns da banca rescatada con diñeiro de todos. E obras son amores. Logo, os partidos políticos cando chegan ao BOE adoitan agradecerllo aos bancos que lles financian e a miúdo perdoar as súas débedas. A esquerda só é de esquerdas cando está na oposición, porque ningún goberno cospe onde come.
Até o 2012, a Marca España utilizou 88.400 millóns de euros para resgatar aos banqueiros e á súa banca (60.000 en concepto de recapitalización e 28.400 por saneamento de activos). Foi na etapa dos gobernos siameses do PSOE e PP. Até a data recuperáronse 5.640 millóns. Aquela frase de Marx “a bolsa é o lugar onde os capitalistas róubanse uns a outros”, convén contextualizarla. Porque ao final, a bolsa e a débeda, como Facenda, somos todos, aínda que uns máis que outros. Votamos unha vez cada catro anos, porén, consumimos todos os días.

Hogano xa non se pode falar do tradicional “vivir para traballar ou traballar para vivir”. Non hai alternativa: ter traballo non significa gañarse a vida. A partir de agora cada xeración vivirá peor que o fixeran os seus pais e ao nacer xa non virá cun pan debaixo do brazo senón cunha débeda, que será “eterna”. Con iso, o diñeiro (outro intermediario como o político profesional) acada a súa máxima realización. Entre Deus como “mediador” no máis aló e os mercados no máis acó, de aquí á eternidade. Ás persoas do sistema non queda máis experiencia directa que a da súa propia morte, intransferibel e agónica polo demais. Un patrón e dous sistemas insustentables, contra o ecosistema-holístico da xente.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off