off
Movementos sociais, Opinião, Política — 5 Febreiro, 2016 at 7:48 a.m.

A Grande Aposta de Podemos

by

“Somos suxeitos suxeitados”
(Michel Foucault)

BigShort_FullSe en Estados Unidos a crise inmobiliaria implosionó pola complicidade de bancos e axencias de cualificación que validaran coa tripla A de excelencia ás tóxicas subprimes (bonos lixo en realidade), a súa réplica en España perpetrouse grazas á anuencia de axentes institucionais (políticos, sindicais e empresariais). Foi a cobiza dos representantes dos partidos dominantes, as centrais maioritarias e a patronal, encaixados nas entidades de aforro semipúblicas para controlar ao seu favor o fluxo de investimentos, por unha banda, e a permisividade dos órganos de supervisión (Banco de España, Comisión Nacional do Mercado de Valores e Ministerio de Economía e Facenda), por outro, os factores que cebaron o crac.

Os casos de Cajamadrid /Bankia e de Caixa de Castela A Mancha, dous butróns de 20.000 e 9.000 millóns de euros, respectivamente, para o peto dos españois, son algúns dos acenos daquel saqueo antisocial de acima-abaixo oficializado baixo palio do Estado. O epítome da corrupción reflíctese nos responsables do duopolio dinástico hexemónico, Rato polo PP e Moltó polo PSOE, á fronte desas dúas entidades financeiras que, como todas as do seu sector, naceron presuntamente para servir á colectividade cos aforros da xente. E que hoxe son case cinzas, despois da parasitación realizada polos autotitulados “representantes sociais” (“animadores socio-culturais”, Moltó dixit) unxidos na súa estrutura grazas á Lei de Órganos Reitores das Caixas de Aforros (LORCA) aprobada en 1985 polo felipismo.

Mas quen non o ve é porque non que, vivir é doado cos ollos fechados. Dicía Jean-Paul Sartre que “cada home é o que fai co que fixeron del”. Ou é que a experiencia non conta? Agora mesmo está nas carteleiras unha espléndida película que nos volve a pór diante a evidencia caníbal dun sistema que non salva nin ás súas propias díscolas criaturas. Chámase “A Grande Aposta” (Adam McKay 2015), e non é outro filme máis sobre a abrasiva crise financeira deste primeiro terzo do século XXI. É o paradigma cinematográfico de todo o visionado ao redor dese arsenal de destrución masiva. Polas pantallas non pasou ningún outro relato das súas características, aínda que desde o documental “Inside Job” até “O lobo de Walt Street” de Scorsese, por pór só dúas referencias recentes e extremas en canto a linguaxe, a factoría Hollywood deixounos cumpridas mostras do seu bo facer.

Que é o que fai distinta a “A Grande Aposta”, o que a converte en única até agora? Dous apuntamentos que van directamente á diana do problema e cuxa inobservancia fará moi posiblemente que a traxedia se volva a repetir con novos actores sen memoria histórica. O primeiro, demostrar que soamente nas marxes do sistema existe pensamento propiamente devandito, non gregario, para comprender cabalmente o que acontece, por que acontece e contra quen. No filme ese papel osténtano tres grupos de brokers-frikis, offsiders ao seu pesar, que por ter unha posición colateral respecto ao proceso poden anticiparse ao tsunami emerxente e sacar rédito do seu transgresor talento. É na distancia do tempo e o espazo unha especie de tributo á recomendación kantiana de “pensar por  si próprio”.

Estabelecido ese trazo de racionalidade como condición para a afirmación do suxeito autónomo, “A Grande Aposta” volve sobre sobre os seus foros e mostra o efecto bumerán ao que inevitablemente estamos abocados se, como no caso dos nosos habelenciosos cazarrecompensas, se aposta contra o sistema desde o mesmo ventre da besta. Que é tanto como estar de volta sen ter ido. Ou aquel devandito atribuído ao toureiro Marcial Lalanda “o que non pode ser non pode ser e ademais é imposibel”. Porque o segundo apuntamento demostra como os pingues gaños que tiran os apostantes que xogan a asaltar o monumental casino trucado que constitúe o sistema obtéñense á conta dao imenso infortúnio das persoas inocentes que foron vítimas propiciatorias dos desalmados que dominan a andrómena: os traballadores, os emigrantes, os enganados, os frustrados, as e os de abaixo.

“A Grande Aposta” é unha sobranceira e implacábel  reflexión sobre a sinistra mentira da economía convencional no mundo global. Un lúcido e transgresor chamado de atención ante as boas intencións de quen “quere asaltar os ceos” partillando os valores, rutinas e procedementos éticos dos seráficos depredadores a quen pretenden derrogar. Aquel quevedesco “aguacil aguacilado” que no eido político tivo engalado fulgor na infame peripecia da “coalición da esquerda radical” Syriza na Grecia, e cuxa próxima xeira  deberá cobrir en España o partido Podemos e os seus atributos. Por certo, a súa franquía Catalunya Sí que es Pot, que obtivo un moi insuficiente penúltimo posto nas eleccións do 27-S, acaba de votar xunto ao bando nacional (Ciudadanos, PP e PSC) contra a prórroga do Orzamento do goberno do dereito a decidir. Permanezamos á espreita da pantalla.

One Comment

  1. Creo que hai que empezar a promocionar a Rafael Cid para o Pulitzer.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off