off
Contos, Recanto, Saúde — 2 Novembro, 2015 at 8:48 p.m.

Os guardiáns do hospital

by

Para Fernando

hospital_cruz_escobar-20151101-WA0007
Foto: F I

Semella unha brincadeira maléfica  que nos transporta a unha infancia de nenos tarsicios e de casettes. Unha metáfora dos reinos que non cesan. O católico e o catódico. Quedan doce horas, que nun hospital sonche unha eternidade. É o que teñen as convalecencias. Convalecen o doente, as enfermeiras, o acompañante, a familia e toda a comarca. Coincides con xente coñecida da vila que había décadas que non vías e con descoñecidos que semellas coñecer de sempre. Visitantes que veñen visitar a todo o mundo. Con amigos cos que fixeras a EGB e agora, que xa teñen fillos e divorcios (alguns, novas parellas e custodias compartidas), só coincides nos hospitais. Convalece todo dios. Levamos décadas convalecendo.

Donche a gorxa e a caluga e pregúntaste se tamén tí estás a ficar doente, mas debe ser efecto do ar incondicionado e das horas de poltrona. Aprendes a non mirar o reloxo porque os minutos apreséntanse coa fasquía dun  futuro pasado que non pasa. De levares algo para ler, halo ler mil veces, coma nun bucle ou nunha nube. As horas de madrugada tórnante un zombi de serie durante o día. Entreteste saindo do cuarto cada vez que entra unha enfermeira, facendo cola nos lavabos ou polo dónut na cafetaria. Aquí compártese camarote como as noites mal durmidas no Gran Sol. Mas velaí que no plasma aparece Manolo Escobar xunto ao cristo como un santo rebuldeiro. Dous iconos de cando toda a culpa era do “gen rojo” e as tardes de tauromaquia. Cando persignarse  para  cruzar a Ponte do Cristo era santo e seña que ningúen respondía e  chutar un balón a cousa máis fermosa do mundo. Co futbol e as moscas, imaxinario da cultura popular española do tardofranquismo. E do Luar.

Ao lado, a señora dunha certa idade (son incapaz de determinala) soerguése na cama como se fose no sofá da casa, deixa o Hola no colo e sorrí coa familiaridade de quien siempre habló en cristiano. -Pero, porque le has hecho una fotografía? pregúntame mentras  espreguizo as costas en stacatto. –Pois non llo sei. Recordos, supoño.

Escobar, Manolo o do carro, emigrou de Almeria con 14 anos a Catalunya e acabou sendo culer, coleccionista de arte contemporánea e, sobretodo, mestre da música kitsch cando nas gasolineiras só había música de Los Hermanos Calatrava, Las Grecas e Baccara. O crucifixo xa estaba aí. Foi mudando de fasquía, agora como instrumento cirúrxico, unha imitación estilística de si mesmo, como se estiver a disculparse de partillar protagonismo co coplista morto. Ao cabo, por un instante sequer, compiten en que darlle aos convalencentes lecer e algo que mirar. Había tempo que non coincidían. Mas nos hospitais compártese camarote como as noites mal durmidas no Gran Sol. Esta noite con Manolo Escobar e o cristo da parede. Sonche cousas da eternidade.

 

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off