Tranquilos, os problemas ambientais
soluciónanse con ambientadores
(El Roto)
Cando estalou a burbulla das subprimes (bastas hipotecas de merda) en Estados Unidos espallando esa nube tóxica que pouco despois incubaría a crise transatlántica que nos devora, o multimillonario norteamericano Warren Buffett, eterno titular na lista Forbes das grandes fortunas, dixo:”existe unha loita de clases que estamos a gañar os ricos”. Ainda o que nin os máis pesimistas podían entón sospeitar é que ía ser un dos seus inimigos xurados, a coalición de esquerda radical grego, Syriza, quen confirmaría a cruel impostura de Buffet. E iso admitindo encima aquela igualmente terrible afirmación (“there is no alternativa” de Margaret Thatcher, a dama do ferro do neoliberalismo depredador.
Porque esa foi en resumidas contas a escusa esgrimida polo primeiro ministro heleno, Alexis Tsipras, ante o parlamento do país ao pedir un favorable “si” para as draconianas esixencias da renacida Troika (“non tiña outra alternativa”). Triste eximente replicado en España a máis abundancia por Pablo Iglesias cun patético “o que ocorreu é a verdade do poder. A violencia estatal non muda de natureza porque unhas veces exérzase polo dereita gobernante e outras pola ( falsaria) esquerda instalada. Sempre é letal, e sempre son os pobos quen a padecen.
A experiencia dita que é nos momentos de grandes dificultades cando se coñece a verdadeira talla das persoas. Se este devandito popular trasladámolo ao ámbito da sabedoría política convencional da esquerda realmente existente, os resultados son bastante decepcionantes. Agora mesmo, co “efecto Grecia” aínda na recámara, a reacción entre os que desde esa beira aspiran a unha mudanza social a mellor, consistiu en lamentarse coa piadosa comprensión que se adoita conceder a “un dos nosos”. Ao final da escapada, e case aínda sen despregar o seu arsenal de estimulantes propostas electorais, Syriza, Tsipras e o que lle colga admitiron coa Maléfica Thatcher en que “son lentellas”. É coma se noso máis íntimo adversario conseguise trepanarnos o cerebro para converternos aos seus nefastos ideais con artes propias de invisibles e funestos drones e troianos.
Hogano cualifícase de “inaceptabeis” e “criminais” as propostas da Troika de outrora e “as institucións” ; vótase na sede da soberanía nacional para que conste o rexeitamento dos seus representantes; convócase un referendo aos catro ventos a fin de facer patente o rexeitamento da maior parte da poboación (case o dobre de adhesións que o respaldo obtido por Syriza nas eleccións); ignórase ambas as resolucións aceptando imposicións de Bruxelas máis severas que as sometidas a consulta; e finalmente, como acto de contrición antes de volver pasar o memorándum da capitulación polo parlamento (agora sen referendo lexitimador), Tsipras declara na reaberta televisión pública ( que haberá que pechar de novo por mor dos recortes readmitidos), que se viu obrigado a asinar un acordo “no que non acredita”.
Se canónicamente ter fe é crer no que non se ve, como denominar a “aceptar algo no que non se acredita”. Política de *garrafón. Algo parecido a aquilo de asumir algo “por imperativo legal”, que adoita utilizarse nalgúns xuramentos ou promesas. Mas é curto. É moito peor. Porque no caso grego o trágaa son uns acordos leoninos que foron ditados por unha autoridade externa á súa legalidade. O dicir, a clase política daquel país recoñece a súa condición de súbito doutros poderes superiores, o máis aló. Para o dicir descarnadamente: por imperativo ilegal, rozando o delito de alta traizón. Aínda que con todas as bendicións, como puidemos ver nos *noticiarios sobre a substitución dos ministros cesados por *obstinarse no “Oxi” (Non) a Bruxelas, unha cerimonia baixo a advocación presencial dos popes da igrexa ortodoxa.
O tortuoso percorrido de Syriza desde que estaba na oposición e manifestábase como a esperanzadora alternativa ao austericido aplicado polos poderes financeiros ás sociedades abatidas por unha crise que elas non provocaron, até a súa recente etapa como “goberno absolutista”, ha *pulverizado todas as marcas da desafección. Aínda que non é algo totalmente novo nesta praza. No noso propio ámbito, o feito polo felipismo rampante coa problemática da OTAN decantou nesa dirección. Non só pola igualmente esquizofrénica formulación e a casuística derivada daquel referendo-trampa esgrimido baixo o slogan “OTAN, de entrada, Non”. Senón, e aquí está afinidade coa que acaba de facer a “coalición radical de esquerda” en Grecia, porque aquela formulación que cuestionaba a continuidade na alianza atlántica patrocinada polo Tío Sam tamén derivou nunha especie de único rancho (“non queres caldo; dúas cuncas”). Lembremos, España non só seguiu naquela confraría belicista, senón que se integrou na estrutura militar contra o prometido polo PSOE. E pouco despois o seu ministro de Cultura Javier Solana Madariaga ocupou o cargo de secretario xeral da OTAN cando foi bombardeada a televisión pública de Belgrado, un obxectivo civil.
As mesmas causas provocan os mesmos efectos. Di o gran provocador Varoufakis que o pactado por Tsipras é como o golpe de estado dos coroneis gregos pero sen tanques. Mágoa que el mesmo contribuíse coa súa arrogancia a cebar ese arsenal. O seu estúpido “xogo da galiña” aplicado a unha carreira frontal e desigual, entre un humilde utilitario e un destacamento de blindados en perfecta *sincronización, non auspiciaba nada bo. De feito o seu é outro caso para o diván do psicanalista. O seu brillante ensaio sobre os perigos de enfrontarse ao Minotauro Global, lonxe de representar unha xanela de oportunidade para explorar o talón de Aquiles do pérfido inimigo, quedou nun exercicio de voyerismo de dramáticas consecuencias. Unha traxedia grega sen a grandeza dos clásicos. Yanis Varoufakis poderá contar que como Xonás estivo no ventre da balea, mas non é o Keynes que criticou o Pacto de Versalles polas onerosas indemnizacións que os aliados impuxeron a Alemaña tras a súa derrota na Primeira Guerra Mundial. Por máis que o ex ministro de Finanzas grego procure afinidades para a posteridade. Varoufakis, como o mesmo afirma, é un marxista errático.
Temos que mudar as regras do xogo sen mudar as regras do xogo. Vaites!
(El Roto)
O tema que precisa elucidación é saber como se pode pa sar sen solución de continuidade do orgulloso “si se pode” ao “non haxa alternativa”; a que debemos atribuír que xente decente, con máis futuro que pasado, poida protagonizar episodios de transformismo tan devastadores. Porque se ao comezo do austericidio (será a primeira vez na historia contemporánea en que as xeracións vindeiras vivirán peor que os seus pais) un membro destacado de gotha capitalista recoñeceu cínicamente que a crise é unha loita de clases que imos gañado), o capítulo grego significa case un xaque mate. Porén, só se non aprendemos da historia (pensar historicamente) e repetimos os vellos códigos, as malas prácticas e os procedementos complicados que levan implícitos no seu ADN un máis do mesmo.
A disxuntiva está en dúas palabras, querer e poder, que non poden barallarse caprichosamente. Querer é poder. Mas non á inversa. Poder non é querer. A vontade popular dunha sociedade ben informada, libre, comprometida e responsabel, tradúcese inequivocamente en poder, entendido o termo como capacidade de obrar autónomamente. Esa é a expresión estendida do concepto democracia: o goberno do pobo, polo pobo e para o pobo. Pola contra, a toma do poder por si mesma non ten necesariamente que reflectir unha vontade de querer, senón a sustantivación da súa delegación nunha caste de profesionais da política, o goberno de acima-abaixo, o executivo así chamado. Co seu correlato de partidos-guía; eleccións predeterminadas mediante listas pechadas e blocadas ou primarias con avais de entrada ou listas-ferro, e líderes carismáticos dotados de poderes case *taumatúrxicos vaia vostede a saber por que. Certamente este proceso de claudicación diferida actívase no momento en que s acepta *acríticamente entrar no sistema para derrocar ao sistema.
Nese contexto a función crea o órgano e o que brota na horizontalidade cardinal da mobilización da sociedade civil, coa súa correlato de libres e iguais, adoita acabar na verticalidade ordinal do circuíto pechado da realpolitik (gato branco, gato negro, o importante é que cace ratos), onde prima a xerarquía, a autoridade vicaria e a representación como ausencia da presenza. Case todo está xa inventade, o que non é tradición (ou tradución) é plaxio. Por iso, e dado que o péndulo da pegada ecolóxica acelérase, parece urxente abrir camiños inexplorabeis e fuxir dos lugares trillados. Convén explorar na senda aberta por experiencias certas, a nivel individual e colectivo, de autonomía e biodiversidade. Sen deixarse intimidar polas supostas limitacións do rexistro a escala, que só oculta un problema de densidade de tráfico político manipulado para facer descarrilar vontades nómades hostís ao statu quo. Co ollo crítico posto nese arco da vella político onde bulen os ronseis do Movemento Zapatista; Gamonal, Can Vies, o 15M ou Kobane, por pór só uns exemplos resistentes.
Reincidir no modelo político de “fogo amigo” que acaba de validar Syriza é rehabilitar torpemente a división do traballo como medio de convivencialidad e reproducir o panóptico da dominación, coa consecuente dose de suicida adaptación ao medio e adocenamento a que adoita aferrarse o natural instinto de supervivencia. E sobre todo, supón renunciar a polinizar marcos de liberdade, dignidade, igualdade, inclusividade, espontaneidade e solidariedade que permitan formular unha ruptura democrática coa actual forma de existencia en catividade que unha conxura de necios concede en chamar Estado de Benestar. Como afirmaba Cornelius Castoriadis, un grego ilustrado, trátase finalmente de resistir e refutar unha paradigma sustentado nun suxeito solitario cun mundo de entes xa constituídos, representables e manipulables.
Tantos modelos de zapatillas.E un só modelo de sociedade.Como é posibel?
(El Roto)
