O limiar da final da Copa foi un catalizador de desexos. Días antes o PNB pideu que soaran os hinos basco e catalán, proposta que non foi atendida. No Camp Nou, porén, hai tempo que non se escoita “Els segadors”. Se España tiver recoñecido a súa diversidade nacional, protexéndoa (cantos manifestos da progresía española se teñen pronunciado contra as agresións aos galegos falantes por parte das institucións e empresas?) o máis probabel é que o independentismo ficara en opción ideolóxica duns poucos. Mas a apropriación do Estado polo duopolio e a ausencia de un a favor ou o que ainda é pior, o telo en contra, pode debullar a suspensión da función do Amo que se cenificou na final de Copa do Camp Nou entre o Barça e o Atletic de Bilbao. Por que resulta tan problemático para o Estado a grande asubiada á “marcha real” e ao monarca? Porque a súa obscenidade televisiva mostrou a fenda, a distancia entre a institución simbólica pública a través da que fala o estado español e o seu trasfondo fantasmático (que para funcionar debe ficar elidido). Zizek-Lacan exprésano así: “estás a dicir iso, mas que é o que realmente queres ao dicilo?”
…o medo aos asubíos caracteriza os reximes autoritarios
Nunha economía globalizada- da sociedade do espectáculo e do tempo de lecer e o consumo- que o clube dunha nación sen estado sexa campión de Europa cada temporada coma mínimo nun deporte (trátase dun clube polideportivo) é de seu unha potente maquinaria organizadora do goce a través dunha abondosa produción de mitos á altura dunha nación con estado.
A intervención da Comisión contra a violencia, o racismo, a xenofobia e a intolerancia no deporte, que endexamais axiu cando se precisaba terá que presentar agora a proba de cargo que lle permita punir a cen mil persoas ruidosas. Para o ministro do interior, o catalán Fernández Díaz, detrás do asubío hai “unha incitación ao odio” que “non pode ficar impune”. Ainda que o elemento esencial foi achegado polo portavoz do Grupo Popular no Congreso Rafael Hernando, quen precisou poucas palabras para expresar a liña divisoria, o que realmente incomoda do goce do “outro”: “Esta intolerancia demostra a doenza dunha parte da sociedade que considera que é lexítimo e lícito ofender o sentimento de patriotismo doutras persoas e por tanto paréceme moi grave…o que retrata as sociedades democráticas evolucionadas [referíndose á recepción de Filipe VI no Élysée] e pon no seu lugar a outras persoas que infelizmente son incitadas por algúns a comportarse como energúmenos”.
Eís o asubío como “exceso” e como roubo que despraza e priva por uns minutos do goce a esa parte da sociedade española que considera que o separatismo -ese enigmático goce que a ameaza- non é lícito e que falar galego, euskera e català son goces perversos, unha récola de asubíos egoistas argallados coa única fin de incomodar o seu goce. Un Estado que non acepta o “outro”, que decote traza liñas divisorias fronte as linguas, himnos e símbolos do “outro” que é caracterizado ao modo racista e xenófobo de “energúmeno” e “doente” desvelando así que problema non deriva propiamente da ferida producida polo asubío senón dunha caracterización sempre presente e funcionalmente activa mas que permanece elidida para ser eficaz.
A asubiada suspendeu por uns minutos o papel do Amo de dominar o exceso.Pode unha asubiada desvelar coa súa obscena irruptividade a verdadera orixe dunha narrativa baseada na exclusión de traumas e na oclusión de buracos presentes e pasados? A forma asubío é a narratividade dun antagonismo reprimido que despraza ao monarca do centro reducíndoo a siareiro, a un máis entre os mundanos, perante a divina entronización de Messi . En disgresión psicoanalítica, El Rei reducido a simples axente da prohibición, mentres o futbolista personifica o goce soberano. Aliás, a ironía do asunto é que o son transgresor do asubío ten como correlato a imposición da Lei, entanto a arte transgresora do dianteiro achega a plenitude desencadeada. Un caso exemplar de escena fantasmática ao servizo da ideoloxía emprazada no que a asubiada é apresentada no universo paralelo dun neutro imposibel. Deste xeito, o PP, pode direccionar a súa visión acusadora ao servizo dunha só ollada, para soerguer unha única narración. Este mesmo operativo é doadamente discernibel na falta de punición cando se asubían os himnos de Francia ou Inglaterra nos partidos de “la roja”, cando as bandeiras nazis ondean nas bancadas ou na restauración das touradas na televisión pública. Touros si, asubíos non. Recortes si, escraches non. Seus son o poder, os símbolos e a lingua. Porén, non entende que os acontecementos mundanos do espectáculo e a cultura poucas veces remiten a decisións conscentes cando a xente arrexunta dun acontecemento a outro.
http://blogs.publico.es/vicenc-navarro/2015/06/09/el-silbido-en-el-campo-del-barca-por-que/
O problema que ten o centralismo español obtuso é que ninguén en Euskadi, Catalunya e Galiza se identifica co himno español. Os símbolos do estado centralista son rexeitados. Nin sequera fan da necesidade virtude poñendo os himnos de Euskadi e Catalunya que en teoría tamén son parte dos símbolos españois.
O que está claro é que xa non poden parar os aires de cambio con guerras civís.