off

24M: Gañaron os Comuneiros

by

Einstein1927O trombada do PP, o revés do PSOE, o acerto de Podemos e o foguete dos municipalistas é o balanzo urxente das eleccións autonómicas e locais recentemente celebradas. Por encima de todo triunfaron os Comuneiros, esas candidaturas nómades que facendo da necesidade (a súa precaria autonomía) virtude (o decrecemento económico) poden ensaiar o decrecemento político con técnicas de bricolaxe democrática (a socialización en bicicleta) para desarmar o sistema concentracionario de mercado dominante.

Os comicios do domingo 24 de maio, os primeiros de réxime interno que se celebran pechado o ciclo do 15M e cunha maioría de líderes e votantes que non referendaron a Constitución de 1978, arroxaron dous feitos inéditos na historia eleitoral española desde o inicio da transición: o devalo das maiorías absolutas a nivel autonómico e a exitosa irrupción de candidaturas municipalistas (Ahora Madrid, Barcelona en Comú, Marea Atlántica, Compostela Aberta, Zaragoza en Común, Cádiz si se Puede, etc.). Iso no aspecto da alternancia non rupturista. Porque o marco convencional, pola súa banda, constata o desastre do partido no goberno (PP); a caída libre do primeiro partido da oposición (PSOE) e o éxito moderado do novo partido xurdido para “asaltar os ceos” do bipartidismo (Podemos).

No entanto, en sentido estrito o duopolio formado por PP-PSOE resístese bandullo arriba (o tándem superou lixeiramente o 49,01% das europeas de 2014). Xa non é hexemónico, aínda que aguanta en moitos lugares no primeiro e segundo posto. Iso si, para plasmar as súas políticas respectivas, tanto socialistas como conservadores necesitasen o concurso das formacións emerxentes próximas, Podemos e Cidadáns, que viñeron a substituír no papel de parella de baile a CiU e PNV. Aínda que esa cohabitación, como estamos a ver no caso andaluz, non se plasmará integrantemente até despois das xerais de fin de ano. Porque do fino que liden á hora de escollar compañeiro de viaxe dependerá que manteñan perspectivas de crecemento autónomo ou que empecen a ser vistas como simples marcas brancas do PP (Cidadáns) e do PSOE (Podemos).
Notable é tamén sinalar que sendo na práctica o PSOE o primeiro partido da oposición, e que por tanto podería verse beneficiado por esa posición estratéxica como presunto adversario do PP no poder, os cidadáns sigan desconfiando dos socialistas (Sevilla é excepción). E esa percepción negativa é o que fixo que o partido de Pedro Sánchez continuase o descenso iniciado tras a súa etapa de goberno como primeiro impulsor das medidas austericidas ditadas pola Troika.

Nese contexto hai así mesmo que ponderar a “mala saúde de ferro” do PP, que aínda perdendo boa parte do seu caudal institucional retén o seu posto como o partido máis votado en moitas circunscricións, Comunitat Valenciana e Murcia como pedra de toque desa resistencia. Algo que non logrou en similares circunstancias o PSOE, que o 24M obtivo xunto ao PP o peor resultado da súa historia, o que di bastante dunha memoria colectiva que xa non se deixa enredar polo vaivén “policía bo-policía malo”.

A que debemos esa ancoraxe case numantina da dereita española coa que está a caer? Sen dúbida non á doada e paleta argumentación de ser o partido dos ricos e os fachas, por volta do 27% dos votos emitidos .

Se o Partido Popular ostenta esa notabel presenza electoral, mesmo en intre de grande desafección pola crise e pola súa implicación na corrupción, hai que atribuílo ao pouso de ignorancia e conformismo deixado nas masas populares por unha cultura tradicionalista sustentada no clientelismo do Estado e a Igrexa.

Circunstancia esta que arroxa un saldo de incerta cualificación. Debido a este secular concello Igrexa-Estado, soportamos a contradición de ser un dos poucos países europeos que a día de hoxe non conta cun sólido partido político cristianodemócrata, tan influintes noutros sitios da nosa contorna.

Porque doutra banda, e tamén contra o dicir politicamente correcto e a pesar de que en España os partidos nostálxicos do franquismo están legalizados (tipo Falanxe ou Democracia Nacional, non estamos ante unha “dereita fascista”, como  decote escoitamos de beizos de analistas atropelados que confunden os seus mitos coa realidade. A proba é que neste 24M a maior parte dos grupos desas características, que concorreron agrupados nunha Coalición Nacional, tiveron un resultado insignificante. Cómpre suliñar, neste sentido, que esta España aínda de charanga e pandereita é a única que na crise non encumiou a forzas de extrema dereita. Mérito sen dura do carácter inclusivo, democrático e plural do Movemento 15M.

Seguramente máis discutida será a opinión xa expresada de que Podemos non foi a estrela da noite. Non só porque nas prazas fortes onde se presentaba a peito aberto (non mesturado con outras forzas) en xeral non superou o terceiro posto acadado nas pasadas andaluzas do 22 de marzo, e iso malia ter pulado a Esquerda Unida que obtivo no ano 2011 (1.424.000 votos e 2.230 concelleiros). Outra cousa é que se facemos o cómputo por bloques ideolóxicos (PP + Cidadáns v.s. PSOE + Podemos + EU) o balanzo sexa unha axustada maioría de esquerda.

Convén lembrar que Podemos desprezo as eleccións locais. Gañar, gañar custe o que custe alí onde houber anaco de poder real que partillar foi a súa bandeirola de enganche. Por iso rexeitou concorrer ás menos atractivas consultas municipais, onde, a excepción feita das grandes urbes metropolitanas, a xestión do público non adoita levar recompensas de influencia política (limitación orzamentaria, cargas financeiras, escasas competencias limitadas, etc.). De feito, Podemos apenas apoia candidaturas cidadás de “segunda división”. Mas unha vez máis se demostrou que o mapa non é o territorio, mesmo para os trotamundos do equipo morado. Por iso, a medida que a marca Podemos tocaba teito por deméritos propios e provocacións alleas e, pola contra, víase que os comuner@s destacaban, Pablo Iglesias e o seu equipo trataron de fagocitar ás formacións municipalistas participadas que egoístamente nun principio case ignoraron e de descualificar como voto inútil a EU ( con esmechadas nalgúns sitios).

Desta forma, e como respondendo a un Plan B, na capital difundíronse cartaces sobre a candidatura autonómica de Podemos coa fotografía da cabeza de lista de Ahora Madrid, Manuela Carmena, que ten declarado “eu non son de Podemos”, e acrescentouse o termo Es Ahora como idea-forza do pasquín. Así mesmo, no mitin celebrado en Valencia, o seu secretario xeral Iglesias versionou a Podemos como o “herdeiro do 15M”, co xeral cabreo do non aliniados que non deixaron de denunciar o intento de usurpación (http://www.cuartopoder.es/lentesdecontacto/2015/05/17/activistas-de-15m-recriminan-a-iglesias-el-intento-de-apropiarse-del-movimiento/404). Todo iso, á marxe doutras trapalladas como que nos cartaces de Ahora Madrid se obviara a presenza de Equo na formación, e o toque melodramático de Iglesias no treito final da campaña suxerindo que podería abandonar a política se Podemos picaba nas eleccións, en sintonía co que en 1979 afirmara Felipe González cando un Congreso do PSOE desairou os seus desexos.

Resumindo: Un éxito claro das candidaturas de confluencia cidadá herdeiras das loitas sociais e o activismo cívico, e unha derrota sen paliativos do modelo de maiorías absolutas PP-PSOE (endemismo da corrupción) que practicamente desde a transición esnaquizaron as institucións ao ritmo dos seus intereses (Tribunal de Contas, Constitucional, CGPJ, RTV, etc.), deixando a división de poderes e o exercicio de contrapoderes nun simples teatriño. Quizais por iso agora PP e PSOE, con axuda das cúpulas sindicais mimetizadas, están a pensar en recauchutar o bipartidismo do goberno da listaxe máis votada e relanzar o bisindicalismo reivindicando para CCOO e UXT, como centrais “máis representativas” (un 17 % de afiliación xuntas), a exclusiva da negociación dos convenios de empresa en detrimento do comités, que quedarían como simples órganos informativos. Unha ameaza ás portas que no campo das principais candidaturas cidadás trunfadoras o 24M podería tamén versionarse pola tentación de ser parasitadas por parte dun Podemos ao seu rebufo, reproducindo a ocorrido na xa case marxinal Esquerda Unida baixo a tuneladora do PCE.

.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off