off
Economía, Opinião, Política, Politica espanhola — 4 Abril, 2015 at 9:54 a.m.

Escola de negocios: o caruncho

by

 

“Hai dúas culturas empresariais. Unha é caste, a outra quere contribuír
ao benestar social, como a familia Botín no Banco de Santander”
(Jesús Montero, líder de Podemos-Madrid)

España, que é un ermo académico, científico e intelectual, como lembran todos os anos os rankings universitarios, desaba sen parangona no ámbito das escolas de negocios. No eido das elitistas Business School (IESE, ESADE, EADA, etc.), esa fábrica de presuntos delincuentes de colo branco, onde se curtiron Iñaki Urdangarín e Diego Torres rompemos o molde. Por iso agora, baixo o patrocinio da gran banca, autoridades académicas e institucionais, decidiron facer de todos os campus un inmenso taboleiro de Monopoly.
carunchoEstamos a imitar o modelo educacional americano a pasos axigantados baixo o palio dunha presunta modernización para a competitividade. E non só no referente ao comido lixo. A saga é ambiciosa: vivenda lixo, traballo lixo, sanidade lixo e agora universidade lixo. Para as clases baixas, porque os sectores máis acomodados poden permitirse o luxo de comprar os servizos e prestacións que desexen. Tanto tes, tanto vales. Desta maneira conséguese que a tan cacareada mobilidade social sexa en realidade un couto para a inmunidade das elites no poder.
Nos campus de Estados Unidos, onde moitos edificios e cátedras levan o nome de empresas (como o noso Vodafone-Sol do Metro de Madrid, mas ao besta), o conflito de intereses entre a instrución como dereito e como negocio hai tempo que fallou a favor do mercado. Un antigo reitor da prestixiosa Universidade de Harvard vía así o problema: “a motivación do beneficio económico fai que exista un cambio de paradigma, e que se pase de proporcionar a mellor experiencia educativa e os mellores recursos dispoñibles a centrarse nos prezos (…) a comercialización ameaza con cambiar o espírito da Universidade, de tal modo que limita a súa liberdade, mina a súa efectividade e relégaa a un status inferior dentro da sociedade” (Derek Bok.Universidades a la venta. PUV)

É evidente que o “mal de pedra” da universidade española estriba na endogamia, ese compadreo que organiza equipos docentes clonados por filias e fobias e case nunca por méritos. Mais tamén existe outro tipo de favoritismo case máis pernicioso no clientelismo desenvolvido entre os corpos directivos da universidade e a gran empresa. Esa interdependencia tóxica plásmase, entre outras cousas, na prevalencia de investigación aplicada e comercial respecto da básica nos programas técnico-científicos, e no desdén con que se abordan os estudos de humanidades nos programas. Subordinar os saberes aos mercados supón unha agresión similar á da mutación da masa vexetal pola invasión da civilización do cemento e o automóbil. En ambos os dous casos, mútase a fotosíntese vital por unha polución que pode ser letal para o individuo e a sociedade.

“Prácticas profesionais en PEMES”, é o que se oferta, de xeito exclusivo e excluinte, nesas Bolsas Santander publicitadas pola prensa que lle converteron no banco cum laude. Respecto diso desa insana cohabitación, lembro a naturalidade con que a directora de ANECA (nosa axencia de cualificación do Proceso Bolonia), socialista e catedrática de economía da empresa por máis datos, aprobou un substancioso contrato co Banco de Santander para dotar a web sobre saídas universitarias da institución pública, sen reparar en que o seu marido ostentaba un alto cargo na Fundación da devandita entidade financeira.

En que intre se fodeu a universidade española? Como case sempre acontece coas cousas do comer, a resposta é un avispero: cando o rodete PP-PSOE vestiuse de “patriotismo constitucional”, aínda que en público e desde a oposición uno e outro ofertasen o contrario do que logo facían no goberno, e o “risco moral” ficou a beneficio de inventario. A famosa reforma universitaria que inaugurou o Proceso de Bolonia botou a rodar en tempos de Aznar (LOU 6/2001), co PSOE bramando nas rúas contra o desaguisado xunto á movida estudantil e prometendo tombala en canto chegase ao poder. A realidade foi frustrante. Con Zapatero na Moncloa faltoulles tempo aos socialistas para converterse nos máis fieis defensores do chamado “Espazo Común Europeo de Educación Superior” (LOUM 4/2007). Como di no seu libro o profesor de Estética da Universidade de Barcelona, Jordi LLovet, “todo está pensado desde a órbita da política de inserción e de rendibilidade económica propia das sociedades neoliberais, en detrimento de o que máis molesta ás devanditas sociedades: o uso indiscriminado e libre da intelixencia, a crítica e o disensos intelectual”(Adiós a la universidad. Galaxia Gutenberg).

Porque a nai de todas as reformas está no abusivo incremento das taxas e no negocio das bolsas-crédito, que fan da universidade pública un “númerus clausus” en perfeita sintonía cos gaños do Proceso de Bolonia. Anthony Giddens, o sociólogo británico que acuñou o concepto “terceira vía” (nin de dereitas nin de esquerdas) como activo político para a declinante socialdemocracia europea, tíñao moi claro. En “La economía del conocimiento” escribía-, a educación superior confire a quen a experimentan grandes vantaxes de ingresos durante o seu ciclo vital. Por que non ían a reembolsar parte do seu custo quen se benefician da educación universitaria? (Mellorar as universidades europeas. El País, 10/04/2006).

Con 3+2 ou con 4+1 o fetichismo mercantilista é o que finalmente impera. A pesar das advertencias sobre os estragos que iso produciría. “O préstamo universitario afundiría definitivamente á clase media” (La Voz de Galicia, 28/07/2014), anticipou Teresa Miras, presidenta do Comité de Expertos para a Reforma do Sistema Universitario.

O máis salientabel é que ese mantra da banca amiga (nin de dereitas nin de esquerdas) está a calar mesmo nos partidos rexeneracionistas que predican acabar coa exclusión social en áreas de primeira necesidade.

 Hai dúas culturas empresariais. Unha é caste, a outra quere contribuír ao benestar social, como a familia Botín no Banco de Santander (…) con certeza que Ana Patricia entrevistou con Pablo Iglesias para falaren destas cousas? (Los caballeros de la Mesa Redonda, EL País, 28/01/2015), declarou Jesús Montero, secretario xeral de Podemos na Comunidade de Madrid e polo mesmo prezo tamén alto funcionario da Universidade Complutense.

Xunto ao Santander, a convocatoria de bolsas prol Xeración Atopada está copatrocinada pola CRUE e a Confederación Española da Pequena e Mediana Empresa (CEPYME), cuxo presidente Jesús Terciado acaba de ser imputado por fraude. En canto ao “banco emisor”, abonda dicir que na súa edición do pasado 20 de xaneiro o diario El Economista informaba que “en febreiro do ano pasado o regulador de mercados de España multou ao Santander con case 17 millóns de euros por deficiencias “serias” na maneira en que vendeu 7.000 millóns de euros de bonos convertibles en 2007 a clientes comerciantes minoristas”. A banqueira Ana Patricia Botín e o piloto Fernando Alonso que loce a camiseta vermella corporativa do Santander lideran o ranking de defraudadores fiscais no HSBC de Suíza. Por certo, a ofensiva publicitaria do Santander nos medios de referencia prol-bolsas perpetrouse poucos días antes de que estalase a denuncia Falciani nas portadas desa mesma imprensa.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off