off
Movementos sociais, Opinião, Política — 31 Marzo, 2015 at 7:28 a.m.

Xa somos delito: os xogos da fame

by

A piques de entrar no corpo a corpo electoral que debulle o novo mapa político nacional, rexional e municipal dos próximos catro anos, o Partido Popular no goberno acaba de lanzar un órdago para contentar aos falcóns da formación. Pero non se trata só dunha concesión para consumo interno. Coa aprobación das “leis mordaza” (son tres en esencia e unha en persoa) o executivo envía tamén unha mensaxe á comparsa de poderes fácticos  (económicos, financeiros, mediáticos, empresariais e institucionais) que sentían ameazados os seus privilexios. O relanzamento do activismo social, a disidencia pública e as mobilizacións cidadás de rexeitamento polos axustes e recortes impostos pola Troika inquietaban a súa statu quo.

Desta forma culmina o ciclo que caracteriza a todos os períodos reaccionarios: ás involucións sociais e económicas seguen graves afrontas en dereitos e liberdades.

Lei de Protección da Seguridade Cidadá, a última reforma do Código Penal e a modificación do Pacto Antiterrorista (este último en comandita co PSOE), o tres estoques aprobados a iniciativa do rodete popular, constitúen a herdanza que deixará Mariano Rajoy ás novas xeracións. Seguramente en penitencia por vivir por riba das súas posibilidades, a dicir dos grandes figurantes. A partir de agora o Estado de Dereito estará ao que ordene o Estado Policial que leva dentro, confirmando que o “chaman democracia e non o é”.
O abafallo que acaba de cometer Moncloa abusando da maioría absoluta de que dispón é un cruel xesto de debilidade dirixido contra a generalización das protestas. Cando estas agresións adquiran natureza legal a partir do próximo un de xullo, os sectores que se caracterizaron por levar á rúa a súa crítica contra as políticas austericidas e facer da solidariedade cos damnificados unha forma avanzada de habitar a sociedade civil, verán aínda máis difícil exercer como cidadáns responsables e non como simples replicantes.

"The Setting of Part III of De l’esprit des lois," presented at the Cincinnati Romance Language and Literature Conference, University of Cincinnati (May 12, 1983)
“The Setting of Part III of De l’esprit des lois, Cincinnati Romance Language and Literature Conference, University of Cincinnati (May 12, 1983)

As novas disposicións anuncian disparates xurídicos como a “cárcere permanente revisabel”, unha contradición nos seus termos (“permanente” e “revisabel”) que xa no seu orweliano nominalismo denuncia a flagrante vulneración do dereito constitucional á reinserción e o carácter vengativo da norma sen escusa de base real, porque como é sabido España é un dos países da Unión Europea con menor índice de criminalidade. Posiblemente debido a que a alta corrupción de pescozo branco e institucional, aquela que precisamente practican a mancheas os representantes do duopolio dinástico dominante e os seus acólitos, converteuse nunha rapina de suma cero, onde os capos de cabeceira apáñano todo.

De semellante caste é a medida para frear as chamadas “entregas en quente” de inmigrantes pobres retornados á forza dos valos de Ceuta e Melilla e as súas afiadas coitelas, que até agora se saldaban con consecuencias penais para a policía e garda civil que as realizaban sen soporte legal. España e a UE na que está inserida, súmanse así ao club de territorios bunker para tratar de fidelizar a ese bloque social fanatizado pola crise que procura refuxio nos partidos xenófobos que se apresentan como alternativa ultranacionalista ao sistema.

Con iso, o dereito á libre circulación de persoas que consagran as normativas europeas sométese ao número clausus que discrimina os xogos da fame entre un norte farturento e un sur necesitado.

Con todo, é nas reformas inseridas no ámbito da denominada “seguranza cidadá” onde se fixo máis flagrante derívaa autoritaria e cainita do PP. Lexislar contra as mobilizacións ante o Congreso dos Deputados, impedir gravar as actuacións da policía na vía pública e frear xestos de solidariedade coas vítimas dos desafiuzamentos, supón un ataque surpresa á participación democrática a través da recuperación do vello concepto franquista de “orde pública”, que consideraba o exercicio de dereitos e liberdades unha excepción engrazada. De aí que a tutela xudicial efectiva por parte de tribunais (delitos) sexa substituída por un réxime de sancións económicas (faltas) sometido á discrecionalidade dos órganos da Administración (gubernativa). Montesquieu morreu máis unha vez  e a separación de poderes converteuse nunha concentración de poderes (mafiosos). O poder corrompe e o poder absoluto, como o que goza o PP, mellor non falar.
Din os progresistas con carné que esta nova reforma degrada o “código penal da democracia”, aquel que pariu en 1995 o ministro con dúas carteiras e pouca cabeza, Juan Alberto Belloch, para significar o retroceso que a variante dos xenoveses introduce no ordenamento legal. Pero esquécese que aquel texto tamén cara a de as súas. Por exemplo, introduciu a blindaxe ante delitos de expresión de toda a Familia Real en liña ascendente e descendente, e legalizou certas formas de esterilización terapéutica, algo que o siquiatra Enrique González Duro cualificou como unha sorte de euxenesia daquela maneira. O que acontece  é que a andanada reaccionaria do PP supérase, porque ás leis mordaza sumouse a aprobación de clases de relixión católica na Educación Primaria que ensinan a aceptación do “creacionismo” como condición para ser feliz. Quer dicir, que ademais de delito non somos ninguén, a Deus grazas.

Os xogos da fame

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off