off
Opinião, Política, Politica espanhola — 22 Febreiro, 2015 at 12:47 p.m.

Entre Sánchez e González, e ao fondo Gabilondo

by

OrganicBarCodeMal ten que estar a esquerda cando unha vella gloria do socialismo como Felipe González ten que reinventar o leninismo para tratar de relanzar ao PSOE como oferta gañadora e a nova promesa progresista Tania Sánchez chama á unidade da esquerda desde a tribuna do Hotel Ritz logo de romper con Esquerda Unida (IU), á espera dunha converxencia pola base con Podemos que a entronice como a Evita do partido de Pablo Iglesias.

Se non fose porque o diario EL País camiña indecorosamente cara á marxinalidade, como a súa partenaire partidista, a lectura da edición do pasado xoves 19 de febreiro tería que preocuparnos. Dúas perlas xornalísticas, unha meramente informativa e outra de opinión, motivan esta alarma. Por unha banda, a foto destacada en portada da celebrity mediática Tania Sánchez con motivo da súa participación estelar no Foro Nova Economía. Do outro, o artigo de Felipe González sobre o envurullo na Federación Socialista Madrileña. A conto de que o órgano do Ibex 35 eleva a categoría de universal dous temas de calado local?

Tanía Sánchez, activista de esquerdas que nestes momentos só represéntase a si mesma tras plantar a quen a votaron para liderar a Esquerda Unida (IU) na Comunidade Autónoma de Madrid (CAM), viu de súpeto apoiado o seu proxecto político polo rotativo de Juan Luís Cebrián. Programa que segundo o exposto pola exdirixente de EU baséase en “a unidade da esquerda”. Esa “esquerda unida que nunca será vencida”, que a propia experiencia política da coalición, en solitario e en converxencia gobernamental co PSOE en Andalucía, encargouse de dinamitar, é o que abandera Sánchez.

Odres novos en viños rancios. O mantra da unidade da esquerda xa o desenfundó o primeiro felipismo tras o seu primeiro trompazo electoral fronte á UCD neofranquista á alba da transición, concretado naqueles concellos de esquerda que pasado o tempo pasarían a ser burgos podrecidos da dereita. Un periplo cuxo resultado foi que aquel PSOE monopolizado por “otanistas vergoñentos” repuntara grazas á oportuna transfusión de cadros procedente do Partido Comunista de España (PCE), entón vangarda desa unidade da esquerda. Iso é o que agora, noutro momento de colapso do PSOE, reivindicou Tanía Sánchez na tribuna do Ritz, convidada por Nueva Economía, a marca branca para o debate das principais multinacionais españois.
A ese revival é ao que puxo altofalante de pompa El País, á marxe do que digan os xuíces sobre as sospeitas de malversación de fondos públicos que pesa sobre o adaíl da unidade da esquerda (?con Podemos e o PSOE incluídos?). Unidade (do latín unitas), comunidade na pluralidade, que nas dúas ocasións anteriores en que foi ensaiada, primeiro no pacto municipal de esquerda e logo coa constitución de EU, sempre ocultaba unha vocación de unicidade (do latín unicitas), unha calidade de único que ostentaron alternativamente o PSOE no primeiro caso e o PCE no segundo. Nada que ver, pois con aquel “todos para un e un para todo” do Dumas pai máis festivo, senón co “único e a súa propiedade” de Max Stirner, aínda que agora cun destino manifesto na órbita dunha acrónimo de catro letras en decadencia.

E polo mesmo prezo ese día O País ofreceu aos seus sacrificados lectores como complemento intelectual un artigo de Felipe González, amigo dilecto do multimillonario mexicano Carlos Slim, naquel momento accionista de referencia do rotativo global en español. No texto “Madrid: superar a endogamia”, outro minifundio elevado á quinta potencia, o ex presidente socialista introduce unha auténtica innovación da ciencia política para xustificar a “democracia de interpretación” (a través de “asembleas de tenteo”) aplicada por Ferraz para liquidar o conflito na súa federación. A achega de González á causa chámase “resultadismo”, que non é outra cousa que aquel descarado “gato branco gato negro, o importante é que cace razóns”. Ou se se prefire o “decisionismo” do parafascista Carl Schmitt que tan ben se mimetizaba co “leninismo” de trincheiras.
O texto felipista é un monumento ao cinismo político. Tras recoñecer de entrada que “o sistema electoral vixente era o adecuado, coas súas listas pechadas e bloqueadas”, sostén González a necesidade de “empoderar aos cidadáns, evitando a endogamia dos partidos políticos, para contribuír a rexenerar a democracia” e remata preguntándose se “pode a democracia interna estar en contra ou ser prioritaria sobre a democracia dos cidadáns cos seus votos?”. En realidade, literatura barata para alicatar unha profecía autocumprida, xa que foi o mesmo Felipe González quen levantou o cadalso que se levou por diante ao mismísimo presidente da Comisión de Garantías do PSOE Tomás Gómez. Todo para “empoderar” ao tapado Angel Gabilondo (que, por certo, o dirixente de Podemos, Luís Alegre, non considera parte da caste), que ademais aterrou arrolado por unha sondaxe aprobatorio realizado polo País con nocturnidade e aleivosía a maior gloria dos complotados.
A fórmula do gran Papa Negro do socialismo español é unha reivindicación da obediencia debida como deus ex machina da acción política para “representar a esa maioría que espera respostas” (nin de dereita nin de esquerdas), permitindo ás cúpulas dos partidos o raro privilexio de interpretar os desexos de militantes e cidadáns. Coa igrexa topamos. Pero se o di González e publícao EL País, palabra de Deus. Ás veces hai que deixar a democracia e a decencia ao carón para que os señoritos sigan rolando. E así, piano piano, con flores a María, redescubrimos a “democracia orgánica”, é dicir, o franquismo. Só que aderezado con enquisas da parte contratante, como esa última que asegura que o 71% dos votantes socialistas, fronte ao 69% dos españois, apoian a implantación da cadea perpetua revisabel acordada polo bipartidismo dinástico gobernante do PP-PSOE (http://politica.elpais.com/politica/2015/02/19/actualidad/1424378507_523938.html). Mas non quedaramos en que hai que estar coa maioría e non cos que digan os afiliados?

Visto así, posto que a democracia interna non importa e a opinión dos militantes é escoria para os seus dirixentes, por que non substituír ao partido por un club de fútbol cos seus coloristas hooligans en primeiro tempo de saúdo? Mágoa que a socioloxía académica hai xa moitos anos que cualificou esa deriva inherente á socialdemocracia como “tendencia oligárquica”. Como escribiu Robert Michel: “é a organización a que orixina o dominio dos elixidos sobre os eleitores, dos mandatarios sobre os mandados, dos delegados sobre os que delegan” (Political Parties).
Cando un “partido” centenario como o PSOE deixa de querer representar a “a parte” “socialista e obreira” da sociedade para conquistar a maioría social (o centro do taboleiro) a calquera prezo, é que renunciou a ser unha organización de clase para afirmarse só como “español”. Non deixa de ser extraordinario: os tres partidos principais levan nomes (Partido Socialista Obreiro Español, Partido Popular e Izquierda Unida) que reflicten exactamente o que non son. Dime do que presumes?
XENTALLA! Poucas veces ouvimos en boca dun político unha expresión máis canalla, infame, abxecta, miserable e despreciable que esa de “volquete de putas”  atribuída a un alto cargo da Comunidade de Madrid nunha intervención telefónica sobre tramas de espionaxe. Só por iso, os madrileños deberían mandar á merda á xentiña do PP.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off