off
Movementos sociais, Opinião, Política, Politica espanhola — 4 Febreiro, 2015 at 7:53 a.m.

Podemos e a excepción andaluza

by

ExceptionsQue tería acontecido de descobrirmos que Aznar, o seu ex ministro de Defensa Federico Trillo, sumémoslle  tamén  o alcalde Madrid, Alberto Ruiz-Gallardón, mantiveran unha reunión secreta con Pablo Iglesias, líder de Podemos, e o seu cerebro estratéxico Íñigo Errejón? Abofé o escándalo tería sido descomunal. Que aconteceu ao saberse que Zapatero, Bono e o secretario xeral do PSOE en Castela A Mancha e alcalde de Toledo, Emiliano García-Page, se entrevistaran confidencialmente coa cúpula de partido de Pablo Iglesias no domicilio do sucesor de Trillo na carteira militar? Nada de nada. Abondou a pueril xustificación de que José Bono foi avogado defensor do pai de Iglesias para pasar páxina. E é que contra Franco loitabamos mellor! Trátase dun silencio parecido ao que desabou a noticia de que Syriza viña de formar goberno en alianza con ANEL (gregos Independentes), unha formación ultradereitista, xenófoba e homófoba. Cando o individuo se socializa no fervor das masas, a persoa mingua, a obediencia debida adquire carta de natureza e o espírito crítico fai mutis polo foro.

Con todo, abonda con  ver a exposición pública da dirección de Podemos a partir desa quedada (por certo, por que os ministros de Defensa en España, veñan desde a dereita ou pola esquerda, antes ou despois pasan a ser presidentes do Congreso, caso Trillo-Bono?) xorden dúbidas sobre a inxenuidade da cimeira clandestina entre o PSOE extramuros e Podemos.

O acontecido na contorna de Podemos desde que no pasado decembro tivese lugar o curioso conclave (revelado polo dixital Huffington Post, un joint venture informativo con Prisa Noticias) suxire que o quinteto non se concertou para lembrar as batalliñas dos seus maiores. Até chegar ao famoso tic-tac do mitin de Valencia de finais de xaneiro, o percorrido do novo partido atravesou un dos períodos máis guadianescos da súa curta historia.

Medios de comunicación que até entón lle fixeran as beiras, de súpeto viráronlle as costas. É o lapso en que se suceden informacións que pon en cuestión o comportamento profesional dalgúns dos seus principais dirixentes, mentres desde o interior de Podemos dáse a calada por resposta ante o asombro dalgunhas televisións que denuncian o desplante dos que até entón foran os seus tertulianos estrela. O caso Torrejón en Andalucía e o inchado caso Monedero? causan tanta pupa a Podemos que nunha das prospectivas de Metroscopia publicada polo País, Pablo Iglesias “suspende” por primeira vez na confianza dos enquisados. Ante o desconcerto xeral, parecía coma se de súbito escachara o “baraka” de Iglesias e compaña.

Até o día da gran rentré sevillana do 17-E. Na capital hispalense, de novo Pablo Iglesias e o seu equipo viviron momentos de gloria e déronse un baño de multitudes. Recobrando as súas mellores artes oratorias, o líder de Podemos volveu polos seus foros como o mellor centrocampista do taboleiro político. Aínda que sorprendeu que, contra o que se presumía, o obxecto das súas críticas apenas rozará á presidenta da Xunta de Andalucía, Susana Díaz, á que só mencionou para dicir que “a xefa” prohibira que lle entrevistasen en Canal Sur. O mazazo sen contemplacións levouno Pedro Sánchez, secretario xeral do PSOE, ao que rifou até o pór como un farrapo.  Sabedes cal é a serie favorita de Pedro Sánchez?, irónico Iglesias ante un público entregado. “Perdidos!”, dixo en alusión a un popular programa televisivo sobre as peripecias dun grupo de náufragos. E o auditorio de afíns veu abaixo escachando coa risa.

Nese contexto, causa estañeza que despois de que o sector oficialista do partido aceptase unha candidatura de consenso para Andalucía cos críticos da eurodeputada Teresa Rodríguez, a cúpula de Podemos (Luís Alegre dixit) anuncie agora que gañar alí non entra nas súas prioridades. Ou sexa, que o tic-tac, tic-tac non conta de Despeñaperros para abaixo. Precisamente na comunidade máis poboada, onde o nivel de paro dobra á media nacional, no mapa político que en termos absolutos máis recortes aplicou en sanidade e educación, e onde maior número de desafiuzamentos producíronse. A que vén esta rectificación que sen dúbida agradecerán Susana Díaz e os seus patrocinadores do pablismo emérito? Renunciar a gañar en Andalucía é tanto como permitir que o PSOE de Zapatero e Bono salven os mobles e evitar que o bipartidismo colapse tras as eleccións do 22 de marzo o bipartidismo. Ao mesmo tempo supón reforzar a capacidade de manobra de “a xefa” cara á súa pelexa con Ferraz, tras o atado e ben atado dun adianto electoral que busca zafarse do “efecto Es”.

A disolución de parlamento andaluz non só frustra unha máis que previsible petición de suplicatorio por parte do Tribunal Supremo para os anteriores presidentes da Junta, Chaves e Griñán. Tamén brinda dos tribunais a varios conselleiros imputados no macrodesfalco ao refuxialos na Deputación Permanente. Todo iso nun horizonte político que en meses vindeiros prevé a substitución do xuíz Mercedes Alaya pola súa promoción á Audiencia Territorial. Co que a desmobilización de Podemos cara a aqueles comicios tería danos colaterais engadidos para a causa da democracia e da loita contra a corrupción. Agás  a lama actual proceda dos ventos desatados durante a reunión en casa do que fose presidente da Comunidade de Castela A Mancha, José Bono (responsable de pór á fronte da hoxe crebada Caixa de Aforros de Castela A Mancha ao seu sucesor na secretaria rexional do partido, Juan Pedro Hernández Moltó, avalista financeiro de enxendros como o aeroporto de Ciudad Real e a Urbanización de Seseña, propiedade do Pocero).

É certo que pouco despois da súa espantada andaluza, Luís Alegre desmentiu argumentando que todo se debía a un erro de comunicación. Seguramente impulsado pola agre resposta da eurodeputada Rodríguez e para modificar a orde dos factores, como apostadores da semiótica política que son. A nova versión de secretario de Participación Interna de Podemos, corrixida e aumentada, é nídia e clara: Podemos non descarta pactar con “a xefa” se o PSOE asume un compromiso “de loita implacable contra a corrupción”. O mesmo en que se baseou o “goberno de progreso” con Esquerda Unida. Só que agora, cativa e desarmada EU, o equipo de Pablo Iglesias fai a súa xogada despois de sentirse lexitimado pola gran manifestación do  pasado sábado en Madrid. Por certo, o do dirixente de Podemos sobre o PSOE lembra aquel “é máis o que nos une que o que nos separa”, que afirmou Bono ante o ditador-caníbal Obiang.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off