A atronadora vitoria de Syriza empezou co pé esquerdo, que é o que sería esperado nunha organización radical progresista. O seu líder e presidente in pectore do goberno heleno, Alexis Tsipras, prometeu o seu cargo sen o tradicional aparato relixioso. Polo que acenou con laicismo militante fronte á condicionante iconográfica de asumir a máxima representación política do “demos” grego co nihil obstat da Igrexa. Recupérase así, en boa hora, unha das constantes máis emancipadoras que trouxo a ilustración e materializou a Revolución Francesa. Impulso, doutra banda, secularmente marxinado pola socialdemocracia continental como medio de gratificar o voto das clases populares, maioritariamente ancoradas nos mitos e supersticións do “creacionismo”. Hai que lembrar que na celebrada democracia española todos os gobernos socialistas xuraron o seu cargo até unha Biblia e unha cruz. Aínda que certamente descoñecemos se esta mensaxe inaugural de afirmación laicista de Tsipras foi acordado durante a súa sorpresiva visita ás autoridades relixiosas de antes das eleccións, e do xesto pasarase á separación entre Estado e Igrexa ou se renovase o statu quo. Tic-tac, tic-tac?
Unha de cal, pois non?. A de area quixérona descubrir os cerebriños da comunidade mediática cualificando o acordo con Gregos Independentes (ANEL) como unha reedición do “pacto á grega” que nos anos noventa selaron conservadores e comunistas contra socialdemócratas, cuxa versión española foi a “pinza” de Esquerda Unida (EU) en tempos de Aznar. Trátase dunha falsa percepción da realidade que contén a súa parte proporcional de carraxe. Hogano en Grecia o PASOK é un partido testemuño, escindido en dúas metades que marcha cara ao seu solpor. Máis munición presta a analistas e escribidores, o feito certo de que eurocépticos e ultras de todas as cores saudasen o trunfo de Syriza como propio na súa particular refrega contra a Troika. Desde a líder da Fronte Nacional Marine Le Pen até o británico Nigel Farage de UKIP, pasando polo secretario xeral de Podemos Pablo Igrexas. Pero son opinións distintas e distantes. Deitalas no mesmo saco implica unha intencionalidade doentia.
Porén, existe tamén unha de area que non se pode eludir. Daquela maneira, ao procurar o apoio dunha formación de dereita nacionalista, antiinmigración, contraria ao matrimonio gai e confesional, Alexis Tsipras mete voluntariamente á raposa no poleiro de Syriza. E o que é máis importante para a percepción xeral, outorga carta de natureza a aqueles que esculcan puntos de encontro e afinidades entre opcións ideolóxicas antagónicas, sobre a base de que os extremos se tocan na súa obsesión do “canto peor, mellor”. A personalidade do socio de goberno de Syriza, Panos Karemos, é todo menos politicamente saudable. Membro significado da vella política, o dirixente de ANEL formou parte da Nova Democracia (ND) que ocultou o enorme déficit do país, ocupando o cargo crave de viceministro da Mariña Mercante en 2007, coa misión de lidar co núcleo duro do verdadeiro poder económico grego, concentrado no selecto clan dos armadores.
Un oxímoro político ou parte dun pacto “patriótico”. O tempo dirá, porén, todo indica que Karemos, ben relacionado cos servizos de intelixencia, é o aval de Tsipras ante os poderes fácticos, oligarcas e caste militar incluídas. O que explicaría que Syriza reservase para o “Pepe Bono” heleno o ministerio de Defensa, en esquecemento flagrante das súas andanadas anti-OTAN. Mesmo poida que no seu foro interno Alexis Tsipras respirase aliviado ao non acadar unha maioría absoluta que lle obrigou a cumprir coas súas promesas electorais sen restar unha coma. En calquera caso, iso é auga pasada, forma xa parte do labirinto no que Syriza terá que desenvolverse. De momento, a extraordinaria lexitimidade outorgada polas urnas, permite dicir a Tsipras aquilo de “podo prometer e prometo”.
