Vén de celebrarse en Ferrol un congreso sobre a figura de Hildegart Rodríguez Carballeria con motivo do centenario do nacemento da moza revolucionaria feminista. No interesantísimo encontro de tres días de duración, espléndidamente organizado polo Ateneo Ferrolán que preside Eliseo Fernández, léronse relatorios e celebrado conferencias e mesas redondas a cargo de historiadores, escritores e investigadores para glosar a lendaria personalidade da adolescente que con só 18 anos de idade converteuse nunha referencia mundial na loita pola plenitude de dereitos da muller.
Para quen non o saiba, hai que dicir que a historia de Hildegart é á vez a historia dunha traxedia grega na España de principios do século XX. Hildegart foi o proxecto vital dunha nai, Aurora Rodríguez Carballeria, para traer ao mundo unha filla que, pola súa superior intelixencia e tesón, liderase ás mulleres e ás capas máis humildes da sociedade cara á súa completa emancipación. Con ese obxectivo planificou até os menores detalles; desde a elección do nome, Hildegart, que significa “xardín da sabedoría”, até a elección do seu colaborador sexual (que non pai nin marido) nunha persoa que tivese as características físicas, morais e intelectuais que permitise abrigar o arelado alumeamento .
O resultado, grazas á teimosa e a miúdo asfixiante tutela da nai, foi unha rapariga que a os 3 anos sabía escribir; aos 8 falaba 6 seis idiomas; con 13 rematara o bacharelato e recentemente cumpridos os 17 a carreira de Dereito. A máis de impartir decenas de conferencias, ter publicados centenares de artigos nas publicacións máis prestixiosas da época; editado 14 libros e manter fluída relación epistolar con personalidades mundiais como o famoso sexólogo Havelock Ellis e o escritor H.G.Wells, que a consideraban unha das mulleres máis avanzadas e talentosas do seu tempo. Traxedia en fin, porque recentemente cumpridos os 18 anos a súa nai tiroulle a vida de varios disparos mentres durmía, ao considerar ambas as mulleres que o ideal que buscaban estaba a piques de fracasar por inxerencias que o podían desvirtuar.
Hase enxergar doadamente que un feito desta natureza (un “infanticidio”, segundo o canon) non podía ser admitido nin comprendido por unha sociedade ancorada no culto á única relixión verdadeira, o coactivo disciplinamento ao Estado e as súas leis e a supeditación reverencial ao macho, versión pai de familia ou marido.
O “crime Hildegart” era tan antinatural, tan odioso, para aquela mentalidade que non foron poucos os que buscaron a explicación salvadora na suposta “tolemia” da nai ou mesmo sacando a relucir inexistentes conflitos ocultos de tipo lésbico. Cando en 1914 nacía Hildegart, coa obsesión de Aurora de convertela nunha heroína da rebelión dos abaixo fronte aos de arriba, estalara a Primeira Guerra Mundial e os traballadores das principais potencias europeas, que apenas cincuenta anos atrás proclamaban ?ser irmáns?, matábanse entre si nos campos de batalla por mandato dos seus respectivos gobernos. Un masacre que case ninguén tachou de *antinatural nin *odiosa. Era a civilización occidental.
O que ocorre é que parecida categorización persiste hoxe en día. Pasado un século do fenómeno Hildegart a perplexidade das persoas de ben ante ese particular “asalto aos ceos” protagonizado por unha nai e unha filla mantense. E durante as citadas xornadas manifestáronse opinións (con toda lexitimidade) que denotaban reservas, malestar e rexeitamento ante a falta do menor sentimento de culpabilidade e plena responsabilidade con que Aurora asumiu sempre o final pactado coa súa filla. Seguramente moitas das persoas que así xulgaron verían a película “Amor” de Michael Haneke, porén case con idéntica seguridade que non atoparon similitudes. E en calquera caso, posiblemente o xuízo sobre ese parangón bifurcaríase entre a terminante sanción moral pola anomalía de ser o “caso Hildegart” un feito real, con personaxes de sangue e óso, e a apracible diletantismo respecto “Amor”, unha simple ficción cinematográfica.
Con todo a alegación de “irracionalidade” esgrimida contra o tándem Aurora-Hildegart, que repousaba sobre unha máis primaria segmentación da orde mental e social entre o “normal e o anormal”, “a bo e os malo”, “o establecido e os desviado” que flotaba no ambiente dos debates do Ateneo Ferrolán, alcanza niveis de esperpento ao ter en conta o contexto en que tiñan lugar. En vésperas da festa nacional da “Inmaculada Concepción”, oxímoro relixioso e cultural que certifica a superstición cognitiva dominante a través do dogma da “antinai”. Que unha nai tirase a vida á súa filla sen ningún remorso, en pleno dominio das súas facultades e como exercicio de suprema autoafirmación ante a teoloxía heteronómica do “Deus creador”, era un crime repugnante. Pola contra, o normal, o ben visto, o racional e o xusto é que toda unha sociedade reverencie a “a nai de Deus” como “Inmaculada Concepción?”. Unha idolatría que leva o desprezo ás mulleres reais que paren con mácula. Por porcas e pecadoras!
Sirva o dito para pór de manifesto que a loita contra o patriarcado é a nai de todas as batallas que compete a homes e mulleres na necesaria marcha cara á emancipación integral. Por encima doutras reivindicacións, sociais, políticas ou económicas, só a refutación argumentada do patriarcado tornaranos verdadeiramente libres e iguais. Como afirma a investigadora en Historia Social e movementos feministas, Ana Muiña, na introdución do libro “Aurora de sangre. Vida y muerte de Hildegart”, do vello xornalista libertario Eduardo de Guzmán: “Se entendemos que o patriarcado é o alicerce onde se sustentan todos os outros sistemas de opresión, e está baseado na xerarquía de xénero que dá primacía ao home e ás estruturas de Poder que o representan e lexitiman en cada momento histórico- coa complicidade de moitas mulleres colonizadas polos mecanismos de dominio ocultos e cotiáns, podemos afirmar que o xénero é a forma primaria das relacións de poder e da súa articulación”.
A caza de bruxas era feminicidio.
