Esvarando entre as fendas do lousado, ceibaba o frío un asubío. Intenso e desolador, vento nordés. Mesmo por osmose, atravesaba os vidros lampos das xanelas.
Contra o fin do ano viñas ti, agochado na noite. Adormecida, apenas podía adiviñar a túa sombra co enorme saco de carbón ao lombo. Imaxinábate rufo, cara tisnada, tabardo húmido e poeirento, achegándote á lareira acesa que non era quen de tornar tépedo o xélido ar. A pé dela aniñaba eu. Apalpábasme a barriga, simulabas preguntar se tiña fame e metíasme na faldriqueira unha ducia de castañas asadas.
Á mañá, cando acordaba, avivado o lume coa fogaxe do carbón novo, a cociña de ferro tiña xa morneado o ambiente. Entón, nun ritual sempre inocente por máis que cada ano se repetise, sorprendíame ao encontrarme coas castañas. Pelábaas e botábaas na cunca do leite acabado de muxir. Esperaba que amolecesen e aos poucos ía sorbendo, unha a unha, as doce bagas da vida… as doce lúas do ceo.
Hoxe os nenos non saben de ti. Reis e Papai-Noel, viaxeiros doutros mundos, atéiganos de presentes. Demos en pensar que eran de balde, porén, ao írense levan consigo un anaquiño da alma do noso país.
Volve onda nós, co teu agasallo ventureiro que ha acalmar as nosas soidades. Enche o saco de palabras sobranceiras, fermosas coma o luar, melancólicas coma a saudade, tenras coma agarimos de nai, apaixonadas coma aloumiños de namorados… Con elas habemos facer a panxoliña enxebre que abale o berce dos nosos meniños.
Na Coordinadora Galega de Equipos de Normalización e Dinamización Lingüística podes atopar unha escolma de recursos sobre esta figura senlleira.
