off
Movementos sociais, Opinião, Política, Politica espanhola — 2 Decembro, 2014 at 10:14 a.m.

A burbulla de Podemos

by
Tensión Superficial e Burbullas
Tensión Superficial e Burbullas

Coa perspectiva que ofrecen os últimos movementos da cúpula de Podemos, poderiamos aventurar que o novo partido está mergullado nunha burbulla política que avanza cara ao seu alumeamento, sen poder aventurar se ese final será inflacionista ou deflacionista: se a súa realización nas próximas eleccións significará asaltar os ceos ou comulgar con rodas de muíño. Aínda que aspirar a converterse na última franquía da socialdemocracia non parece moi cativador.

Díxose, non sen razón, que Podemos chegou para quedar. O cal non significa que a formación que liderar Pablo Iglesias non fose en boa medida froito das circunstancias. Son dúas cousas compatibles. A súa estabilidade no futuro incubouse sobre uns fundamentos extremadamente febles, improvisados, non cimentados en méritos propios senón nos deméritos dos seus opoñentes, o réxime no seu conxunto. A corrupción sistémica foi o vector que encumiou a Podemos.

Pero, ao mesmo tempo, saber dicir oportunamente “non” a todo iso, e ademais “unxirse como valedor do espírito do 15-M para facer dese rexeitamento ao bipartidismo un ilusionante “pódese”, propiciou a forza motriz para o seu fulgurante chupinazo. De aí a irrupción de Podemos nas eleccións europeas do pasado 25 de maio, onde contra todo prognóstico logrou cinco escanos. E iso sen necesidade de contar cun programa planificado “cientificamente”. Abondoulle enarborar a política do sentido común e a denuncia da corrupción e enleala. Porque encarnaba o sentir da xente atropelada e humillada pola crise e o recoñecemento de todas aquelas persoas que tradicionalmente foran vítimas do sistema.
O rexeitamento da débeda ilexítima, a introdución dunha renda básica universal ou a saída do euro, sen estar fundamentados en estudos técnicos, eran formulacións que todo o mundo entendía. Non é a débeda pública enaxenada polos gobernos do PSOE e do PP para tapar os desfalcos do sistema financeiro a causa dos axustes e recortes que sumiron na precariedade a boa parte da poboación? Ante o criminal desmantelamento dos servizos sociais, como a sanidade, a educación ou as pensións, non debe garantirse a dignidade de todos os cidadáns cun mínimo alicerce económico? Seica a perda de soberanía monetaria e a disciplinación da riqueza nacional a intereses foráneos non está na raíz da quebra existencial que fará que as novas xeracións vivan peor que os seus pais? Quen viviu por encima das súas posibilidades!

Por iso Podemos “asaltou os ceos” o 25-M: “representaba” a raiba da xente vendida pola caste.  Outra cousa é a burbulla que veu despois. A súa transformación vertical en partido político; a clonación autoritaria dos órganos e estatutos á imaxe e semellanza do líder para capitalizar o proceso de toma de decisións; a supeditación da eficacia das súas mensaxes aos grandes grupos mediáticos; o recurso a unha burocracia que regule o fluxo interno do aparello; e, ao cabo, a fichaxe de expertos para cimentar o seu vademécum económico e social, fixeron que onde Podemos dixo digo agora diga Diego. Dar o dito por non dito “porque as circunstancias cambiaron”, o mesmo que recriminaba aos seus opoñentes, xa está nos seus xenes.
O problema é que, desinhibido das súas iniciais promesas por mor do principio da realidade (arrombando o principio de esperanza), e necesitado de manter as cotas de fidelidade que todas as enquisas ofrecen, o flamante Podemos precisa máis que nunca das televisións xeneralistas para “dar valor ás súas accións”. No mercado político de futuros onde cotiza, un repregamento podería ensombrecer o seu radiante porvir. Os medios que lle visibilizaron son á vez mentores e especuladores do fenómeno Podemos. Igual que Goldman Sachs ou Morgan Stanley eran as lanzadeiras que inflaban os prezos do petróleo durante a recente recesión mundial, vulnerando as leis da oferta e a demanda, La Sexta,  Catro e as outras canles adheridas erixíronse en avalistas do “pablismo” e da súa burbulla, e ese cordón umbilical non se pode cortar sen debruzarse no abismo.

Igual que no ámbito da financiarización, os investidores xogan á alza das súas opcións para gañar forzando o prezo, tamén en Podemos as expectativas favorables  provocaron unha sacudida de apostantes que non se corresponde coa realidade

Nese contexto irrompe con efectos desastrosos para a maioría social que demoscópicamente empodera a Podemos unha nova versión do “canto peor mellor”. Por unha banda, a través da forzada deserción de masa crítica que implica a *postergación dos círculos de base a posicións case ornamentais e retóricas, e, por outro, do lume amigo dos intelectuais afíns que reprimen as súas discrepancias ante as campañas ofensivas de esquerda e dereita. Co reflexo típico das organizacións de ríxido centralismo democrático e os partidos apañatodo que instrumentalizan a competición eleitoral como un método unidimensional de captar o maior número de votos (a centralidade do taboleiro), ?o *pablismo? parece abocado a quedar a mercé dos elementos.
Sen anticorpos reparadores nin defensas naturais para saír ordenadamente da burbulla en que tan cómoda como irresponsablemente acomodou, boa parte dos seus seguidores máis lúcidos están a ser vítimas do seu propio espellismo. Uns porque non se atreven a dar a voz de alarma para non “facer o xogo á dereita”, e outros porque lles resulta doloroso contradicer criticando o proceso en marcha por sentirense reféns de “inquebrantables adhesións” pasadas. Todo conspira para converter a Podemos no ogro filantrópico que devore aos seus fillos máis queridos. É o trágaa que vai de vivir para a política ou vivir da política ?por imperativo legal?.

“o pablismo” fica perante unha tráxica elección: avanzar alimentando a burbulla coa súa longa marcha a través das institucións para que todo siga igual, ou desandar radicalmente discurso e formato devolvendo a soberanía aos círculos á conta de renunciar a ostentar a hexemonía do taboleiro.

Falamos de burbulla política comparándoa con esas outras burbullas económicas (puntocom, hipotecaria, enerxética, etc.) que facturaron a crise sistémica vixente ao estalar cando o real impúxose ao especulativo. Pero non é só unha metáfora. Igual que no ámbito da financiarización, os investidores xogan á alza das súas opcións para gañar forzando o prezo, tamén en Podemos as expectativas favorables  provocaron unha sacudida de apostantes que non se corresponde coa realidade. É por iso polo que “o pablismo” fica perante unha tráxica elección: avanzar alimentando a burbulla coa súa longa marcha a través das institucións para que todo siga igual, ou desandar radicalmente discurso e formato devolvendo a soberanía aos círculos á conta de renunciar a ostentar a hexemonía do taboleiro.

Posiblemente a sorte xa está botada. E como aconteceu co fracaso daquela enxeñaría financeira, ninguén dentro do novo partido sabe ou quere ver que ese espírito gañador de hoxe, a súa bulimia de éxito custe o que custe, encobre tamén unha “exuberancia irracional” que rebentará no momento en que o medio se divorcie da mensaxe. Porén, na altura,  toda a esquerda a Podemos que quixo pasar pola esquerda estará na UVI. Para refundar a “socialdemocracia”, leitmotiv declarado de Igresias, non se necesitan esas fardelas. É o que o famoso economista Schumpeter denominaba “destrución creativa”, a esencia do capitalismo. Productivismo clientelar puro e duro. Andar ás quendas: saír como alternativa para chegar como alternancia. A Segunda Transición. Que non será igual que a Primeira. Porque se o Partido Popular chega a implosionar ao non poder drenar a metástase da corrupción, o soberanismo catalán e a devastación social da crise (como no seu día ocorreu con UCD), a gobernabilidade emerxente recaerá no tándem PSOE-Podemos. Por imperativo legal. O segredo mellor gardado da Transición é que contra a “esquerda institucional” lóitase peor.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off