off
Galiza, Opinião, Política — 19 Novembro, 2014 at 10:25 a.m.

Pokémon connection e o xornalismo de compadres

by

Ollaparo_EvolucionNos meus máis de 30 anos de xornalista de investigación coñecín moitos casos corrupción política e de crime máis organizado, reorganizado e até desorganizado. Desde montaxes policiais para aplicar a lei de fugas a confidentes que sabían demasiado (Santiago Corella, El Nani), até grandes operacións executadas polos clans do narcotráfico con todas as da lei. En moitos destes casos, as presións de distinto calibre e a indiferenza das institucións eran os seus habituais compañeiros de viaxe. Porén,  en todo ese tempo foron moi escasas as veces en que ese “fogo amigo” pasaba a maiores sen reparos. En celtiberia, iso que os do gremio denominan de xeito bombástico “matar o mensaxeiro”, case nunca pasou de ser unha socorrida metáfora.

Porque “matar o mensaxeiro”, literalmente, era a forma primitiva que empregaban algúns capos italianos da vella escola para tapar a boca aos descoidados que metían o nariz onde non debían. Vénme agora á memoria o sucedido con Mauro de Mauro, nos anos setenta, o redactor do diario comunista L´Ora, enterrado e nunca achado nun alicerce de cemento dun edificio de Palermo (segundo posterior confesión dun arrepentido). Esas eran medidas extremas, excepcionais, mesmo para bárbara cosa nostra. Logo, cando ampliou os seus mercados, empregaron técnicas menos tremendas pero infinitamente máis eficaces.

Ás veces estigmatizar ao mensaxeiro era moito mellor que matalo, porque se se anula civilmente ao adversario créase unha nube de receo imposibel de desbaratar porque é artificial.

Neste sentido, lembro o que nos pasou ao Equipo de Investigación de CAMBIO 16 que en 1984 publicamos as primeiras revelacións que relacionaban ao entón inmaculado goberno socialista de Felipe González cos GAL. Non só case ninguén no mundo do xornalismo de amiguiños fíxose eco daquela “bomba informativa” senón que, supreendente, comezaron a circular en certos ambientes algo parecido a un “documento interno do Ministerio de Interior” no que figuraban os nosos nomes nunha relación de presuntos colaboradores da policía.

Desacreditar ao mensaxeiro, é dicir, montar sutís campañas con bulos sobre as persoas que desafiaban o poder das familias, pasou a ser unha das armas de destrución masiva preferidas da tangentopole e os seus mariachis. E iso lográbase manexando contactos sensibles en medios de comunicación escasos de tesouraría, favorecendo a axentes de dubidosa profesionalidade e, se chegaba o caso, gabando a xuíces de inmerecido prestixio. Desa maneira frustráronse moitas investigacións, e testemuñas de cargo habelenciosamente tocados rectificaron as súas declaracións para volver ao tranquilo anonimato de partida. Acceder á imprensa demostrou ser tan proveitoso para gánsters e lerchóns como ter en nómina a un avogado de relumbre.

Tamén aquí cumpren todos os ingredientes para sementar a ambigüidade, e que a historia oficial poida interpretarse tanto como unha peza mestra da corporación Corleone ou como un vulgar incidente mal xestionado polos interesados.

No caso do intento de estigmatización por sacar á luz o terrorismo de Estado, consumouse o protocolo mafioso cando o director dunha revista de ámbito estatal, cuxo nome omito por ter morto, mandou ao canalla que hai en todas as redaccións a escribir unha reportaxe sementando dúbidas sobre as verdadeiras intencións de quen atacaban a “a esquerda” no poder. Curiosamente, o semanario que cebara a sospeita en base ao calumnioso papel, pouco tempo despois empezou a remontar a crise favorecido de improviso por novas insercións publicitarias e grandes exclusivas procedentes de fontes institucionais non declaradas.

Ao redor da Operación Pokémon, unha trama de corrupción político-económica á siciliana (mediante o poxado fraudulento de servizos municipais) que afecta a cargos públicos do PP e PSG en numerosos concellos galegos, acábase de producir un caso que lembra bastante o ocorrido naqueles anos. Tamén aquí cumpren todos os ingredientes para sementar a ambigüidade, e que a historia oficial poida interpretarse tanto como unha peza mestra da corporación Corleone ou como un vulgar incidente mal xestionado polos interesados. Está o probo cidadán que un mal día creu que a xustiza non é unha broma; o grupo de madeiros disposto a disputar que a rúa é súa; informes extraviados e o necesario cronista que pon a súa pluma ao servizo do linchamento do “testemuña de primordial”. É dicir, o activista social e biólogo da Casa dos Peixes da Coruña, Antonio Pérez Cribeiro, que denunciou ao xuíz Pilar de Lara os “trapicheos” do centro coa empresa Vendex; o seis policías de Ferrol que lle detiveron baixo a acusación de tentar “facer autoestop” pola forza levando escaiolado un pé e unha man; o parte de lesións perdido e os mozos da prensa, televisada e escrita, que se encargaron de presentar o suceso coma se abortouse un acto terrorista exhibindo fotos do ateigado grotescamente sacadas de contexto.

Carlos Negreira, actual alcalde da cidade onde está localizado o acuario citado era entón xefe da asesoría xurídica e director de recursos humanos de La Voz.

Neste extremo chámame poderosamente a atención a cobertura informativa ofrecida polo influente diario a La Voz de Galicia, pertencente ao grupo xornalístico máis favorecido polas axudas aos medios do goberno de Alberto Núñez Feijoo. Unha truculenta adxectivación e unha non menos teimuda obsesión pola presunción de culpabilidade de cidadán detido, fixeron da noticia de marras un exemplo dese xornalismo lixo que bebe na máxima “non deixes nunca que a realidade che estrague unha boa historia”. Cando tratándose de historias La Voz non precisa recorrer ao sensacionalismo (amarisllismo). Abonda con que conte aos seus distinguidos lectores cousas que nunca publicou.

Por exemplo, a tórrida relación, imaxes incluídas, ente o actual presidente da Xunta e o capo Marcial Dourado. Ou a outra anomalía do acoso a que foi sometido Xosé Cuiña Crespo, porque o todopoderoso e polémico conselleiro e secretario xeral do PP galego non se avia con determinados intereses. Algún día relatarei con todo luxo de pormenores  (achegando datos e gravacións de personaxes principais) ese episodio negro de nosos “cidadáns Kane”, e como se chegou mesmo a tentar a un coñecido avogado do hampa para que se sumase como arrepentido anónimo á causa. Carlos Negreira, actual alcalde da cidade onde está localizado o acuario citado era entón xefe da asesoría xurídica e director de recursos humanos de La Voz. Casualidades habelas hainas.

Como, según informa El País, que o actual xefe da Policía Local de Ferrol, Emilio Martínez Rodríguez, fora até hai  un ano o inspector principal do corpo municipal coruñés.

Para unha sociedade libre hai poucas cousas máis perigosas que o sufocante monopolio político, como ocorre en Andalucía co PSOE de ERES. Porén,  aínda é peor que a ese rodete ideolóxico se una a hexemonía xornalística, como na Galiza da Operación Pokémon, co Partido Popular e o diario La Voz de Galicia como intelectual orgánico. Cando se produce esta conxunción fatal, ese pobo non pertence a un país democrático senón nun protectorado. E até está irremisiblemente condenado a que sexan os mesmos usurpadores quen lle conten como pasou.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off