Rodolfo Benito, veterano sindicalista e actual xefe do Servizo de Estudos de Comisións Obreiras (CCOO), o subconsciente xogoulle unha mala pasada cando era entrevistado en directo para o informativo das 14 horas de RNE. Preguntábanlle polos “cartóns pantasmas” que gozaron 83 conselleiros de Cajamadrid-Bankia entre os anos 2002 e 2012, grupo do que el formaba parte pola cota sindical. Cando tomei posesión do cartón, respondeu nun lapsus que evidenciaba o seu embarazo polo escándalo. Segundo a fiscalía anticorrupción, o importe total do gastado polos posuidores deses cartóns de crédito ascende a algo máis de 15,5 millóns de euros, preto de 2.6000 millóns das antigas pesetas. Un diñeiro libre de impostos que os seus beneficiarios se embolsaron en efectivo e especies (viaxes, comidas, lecer, roupa, etc.), tanto cando a firma era unha entidade pública logo de ser intervida polo Estado en marzo de 2012 cunha dolosa recapitalización de 4.465 millóns.
…a trasparencia non existía para os 15,5 millóns de euros extra dilapidados polos conselleiros con “Visa B” que apareceron na auditoria, unha partida que trataron de camuflar como “fallo informático”.
Xunto a Benito integraban o Consello de Administración e a Comisión de Control dos financeira membros dos partidos maioritarios (PP, PSOE e EU), da Patronal (CEOE, CEIM) e dos Sindicatos (CCOO e UXT), a razón de 26 conselleiros polo PP, 15 polo PSOE, 6 por CCOO, 4 por UXT, 4 por EU, 1 da CEOE e 1 da CEIM, e en canto tales debían actuar “in vixiando”. Ou sexa, 26 persoas pola dereita política e 29 pola esquerda. Por exemplo, a vicepresidencia recaía en Esquerda Unida a través de José Antonio Moral Santín; o PSOE tiña alí ao número dous do PSM, Antonio Romeu Lázaro, e Comisións Obreiras ao xa aludido Rodolfo Benito e a Francisco Baquero, máximo directivo da estratéxica federación de banca da central sindical.
Do até agora filtrado, sábese que Moral Santín, lugartenente de Miguel Blesa naquela casa, gastou co cartón opaco 456.500 euros (uns 76 millóns de pesetas) e Baquero 266.400 (preto de 45 millóns de pesetas), mentres que un dos designados por UXT, Manuel Sánchez Acal, resultou o único do “sector esquerda” que non tirou de cartón. Todo iso á marxe dos correspondentes gastos de representación, debidamente consignados na contabilidade oficial de Bankia. Porque a trasparencia non existía para os 15,5 millóns de euros extra dilapidados polos conselleiros con “Visa B” que apareceron na auditoria, unha partida que trataron de camuflar como “fallo informático”.
Quizais esta presenza activa de membros da esquerda política e sindical (institucional e/ou representativa) no escándalo Bankia explique a tardanza das súas respectivas directicas en presentar denuncias contra o equipo xestor que levou á quebra a unha das primeiras fichas bancarias do país. Soamente dous anos despois de personarse no sumario UPyD, a dirección de Esquerda Unida anunciou que tamén se querelarían. Esa pusilanimidade restou credibilidade á campaña de denuncia pública realizada por Cayo Lara e a cúpula de EU ante a monumental estafa do caso Bankia. Resultaba difícil convencer a miles de cidadáns enganados coa venda de “preferentes”, ou vítimas de desaloxos por atraso no pago dos seus leoninas hipotecas, que o vicepresidente da entidade e os seus colegas político-sindicais ignoraban o que se cocía coa colocación de tales títulos-trampa entre os seus aforradores e demais maquinaciones dos bankers.
Se a ignorancia da lei non exclúe a ninguén do seu cumprimento, menos factible é aínda que significados membros da esquerda política e sindical institucional ocupen postos de “representación social2 lucrándose á conta dos seus representados. O caso Bankia é un elo máis dun suma e segue que ten as súas mellores pérolas na revelación da existencia de vantaxosos plans de pensións radicados en paraísos fiscais subscritos por europarlamentarios españois, pólizas xenerosamente capitalizadas con dous euros de diñeiro público por cada un do aseurado. Ou nese insondable fondo de réptiles que supón a fraude de Elos e os Cursos de Formación da Xunta de Andalucía, gobernada ao alimón por PSOE e EU, onde están comprometidos 700 e 1.000 millóns de euros, respectivamente, de fondos públicos que haberá que repor vía fiscalidade.
Nin que as condonacións de débeda da gran banca, anualmente denunciadas polo retrouso neoliberal “vicios privados, virtudes públicas”, moito no sistema cheira a rancia picaresca de “apaña o diñeiro e lisca”.
Semellante colisión de intereses nas zonas máis escuras da corrupción económica non pode lidarse co manido expediente de achacalo a “feitos illados” ou o outro de parecida ralea que focaliza toda a responsabilidade nas recorrentes “ovellas negras”. Porque entón a esquerda institucional roubaría a patente á dereita (a dos Gürtel-Bárcenas-Matas-Fabra-Pujol-etc.), da que di diferenciarse. Ademais, os feitos e as hemerotecas desmenten eses patéticos intentos de exculpación. Os indicios de apropiación indebida que, por exemplo, hoxe sinalan ao comisionista Francisco Baquero, onte provocaron a saída da dirección de CCOO con indignidade da súa muller, María Jesús Paredes, ao descubrir a prensa que levaba tempo recibindo agasallos e favores do Citybank. Curiosamente, cando foi finalmente defenestrada ocupaba o mesmo cargo que logo tivo o seu marido como máximo responsable de COMFIA, a área de Finanzas e Administración do sindicato. E no caso da presidenta andaluza, a socialista Susana Díaz, produciuse o antroidante feito de que ao mesmo tempo que afirmaba solemnemente en sede parlamentaria que “quen a fai a paga”, nunha estudada chiscadela de presunta implacabilidade cos corruptos, anunciaba a amnistía para 25.000 casas e casaríos construídos ilegalmente naquela comunidade.
A cuestión non se reduce á existencia duns poucos mangantes, que habelos hainos, senón á sospeita profundamente arraigada por quilos de sumarios que esperan quenda nos arquivos dos tribunais de que esas prácticas encobren unha cadea de favores que exceden da cleptomanía do ladro de quenda. O silencio dos representantes desa esquerda política e sindical nos consellos de administración das entidades financeiras públicas e outras institucións, ten sen dúbida un pago a conta que vai directamente aos petos dos protagonistas, pero ninguén pode demostrar que outras partidas igualmente suculentas non se destinen a favorecer con créditos opacos as cuantiosas necesidades financeiras das organizacións mandantes. Nin que as condonacións de débeda da gran banca, anualmente denunciadas polo retrouso neoliberal “vicios privados, virtudes públicas”, moito no sistema cheira a rancia picaresca de “apaña o diñeiro e lisca”.
Alguén poderá dicir aquilo de que “quen non molla o cu non pasa o río” ou outras babecadas semellantes para xustificar o que é un atraco de trabuco. O refraneiro lunfardo dá para todo tipo de ex abrupto. Teño uns bos amigos, moi vermellos moi vermellos, que xustifican o expolio andaluz coa escusa de que “rouban para os pobres”. O que pasa é que esa é unha dinámica bumerán. Os mesmos argumentos, pero voltos do revés, serviron ao goberno de Rodríguez Zapatero, tras unha contundente campaña de todos os medios de comunicación do réxime denunciando o desastre na xestión das caixas de aforros, para liquidar dunha plumada o único sector financeiro de carácter semipúblico que existía en España.
E algo parecido aconteceu cos investimentos en infraestruturas e desenvolvemento urbano en moitas cidades e pobos. Grazas á magnanimidade de boa parte daquelas caixas con “representación social”, o territorio encheuse de autoestradas (somos líderes en Europa por número de quilómetros operativos), trens de alta velocidade (os segundos do mundo) e aeroportos (a metade sen actividade). Por non falar das obras faraónicas perpetradas en grandes capitais, como o Madrid de Alberto Ruíz-Gallardón, ou localidades, como o Parla do socialista Tomás Gómez, que á parte de servir para carrexar votos dóciles para eses “emprendedores” (o primeiro alzouse coa carteira de Xustiza no goberno do PP e o segundo pasou a liderar o PSM) pouco proveito máis reportou. E cando escampou a burbulla, Madrid converteuse nunha das cidades máis endebedadas do globo e os seus habitantes os cidadáns con maiores e máis gravosos impostos. E Parla, o pobo orgullo do socialismo por ter o alcalde máis votado de España, está en bancarrota. Sen liquidez nin solvencia. Como vai camiño de quedar a esquerda institucional. Roubar ten nome, mas non alcuña.
Gralla: o artigo foi publicado esta mañá co título "A corrupción que non cesa" cando debería ser "A esquerda que rouba unida..."
