off
Opinião, Pensamento, Politica espanhola — 24 Setembro, 2014 at 5:49 p.m.

Eleccións contra sufraxio

by
Pericles. Orixinal no British Museum
Pericles. Orixinal no British Museum

É compatible o electoralismo con negar o dereito ao sufraxio? Porque é a contradición  que atravesa as nosas democracias parlamentarias. Cada vez as campañas oficiais en favor das eleccións parlamentarias son máis intensas e agresivas, chegando ao extremo de menosprezar o dereito á abstención, pero ao tempo tamén son máis numerosos os gobernos que lexislan descaradamente contra o espírito do sufraxio universal. A evidencia máis témola nas extravagantes reaccións que suscitou na Unión Europea (UE) o referendo sobre a independencia de Escocia.

Os mesmos estadistas que o pasado 25 de maio animaban con avaricia a votar nas eleccións europeas, ao coñecerse o resultado do escrutinio escocés tocaron a rebato para evitar que algo semellante poida repetirse no futuro. O primeiro ministro inglés mesmo se permitiu ameazar aos electores afirmando que o veredicto das urnas era “para sempre”. No entanto no continente, outros países con menos lustre democrático sacaban da almoeda da historia a constitucionalistas dispostos a facerse un sitio nos telexornais ouveando contra “a moda do referendo”.

O sufraxio, que se é á vez activo e pasivo (a capacidade real de elixir e ser elixido), directo e universal, constitúe unha conquista democrática, está a ser suplido pola rutina electoralista, unha modalidade de consulta neocensitaria, indirecta e unilateral. Con iso o dereito a decidir da cidadanía queda supeditado na práctica a ratificar as listas pechadas e bloqueadas que cada x  anos ofertan os partidos políticos, convertidos en axentes case exclusivos da representación política. Un proceso de oligarquización na toma de decisións polo que os que son máis e posúen menos se prostran ante os que son menos e teñen máis. En Andalucía, por exemplo, só una de cada dez  está afiliado a un partido.

Non é o goberno do pobo, para o pobo e polo pobo. Senón o libre mercado competitivo da partidos-corporación como man invisibel. Un teatriño onde actúan representantes con plenos poderes e representados sen apenas capacidade de revogación sobre os seus teóricos comisionados, nin esixencia de mandato imperativo. Por iso é polo que os grandes poderes, económicos e políticos, ponderen unanimemente o feito electoral e, pola contra, freen o lexítimo exercicio do referendo.  Trátase doutra versión, moito máis sutil, do atado e ben atado franquista, que se relanzou co informe redactado polo politólogo Samuel Huntington para a Trilateral no que prognosticaba que un “exceso de democracia”  podía facer ingobernábeis as sociedades modernas.

O sufraxio constitúe unha conquista democrática, está a ser suplido pola rutina electoralista, unha modalidade de consulta neocensitaria, indirecta e unilateral

Sen dúbida foi no Reino Unido onde xurdiron as primeiras voces firmes contra o dereito a decidir tras pulsar o seu executivo o “botón do pánico” para reverter o desastre que auguraban as últimas enquisas, sen importarlle vender antes a idea dunha consulta popular sobre a saída de Gran Bretaña da UE. Mais é en España onde a paradigma eleccións versus sufraxio alcanzou maior virulencia, dado as continuas manobras de todos os gobernos habidos para evitar que a xente opine. Por certo, “habla pueblo,habla”  foi o slogan que arrolou a campaña das primeiras eleccións durante a transición.

Trátase doutra versión, moito máis sutil, do atado e ben atado franquista, que se relanzou co informe redactado polo politólogo Samuel Huntington para a Trilateral no que prognosticaba que un “exceso de democracia”  podía facer ingobernábeis as sociedades modernas.

A política do cadeado, no noso caso, vén de atrás e ten soleira. Primeiro tentouse quitar carisma democrático ao referendo lembrando que o franquismo celebrou varios, coma se nunha ditadura as urnas fosen algo máis que un adobo do sistema. Despois someteuse a referendo o texto da Constitución para sancionar a forma monárquica de Estado dentro de todo o articulado. E finalmente, xa co PSOE, Felipe González utilizou todos os trucos imaxinables para arrincar o si no referendo sobre a OTAN.

No entanto, foi tan grande o custo político que supuxo para o réxime lograr que a opinión pública tragásese o galimatías “OTAN de entrada non” que aquela resultaría a última vez que un asunto estratéxico fose sometido a consulta popular. Temas de enorme transcendencia para o país como a inclusión na Unión Europea (UE), coa súa consecuente cesión de soberanía e reforma da Constitución anexa; a rectificación do seu artigo 135 para garantir a devolución da débeda pública por encima doutras prioridades sociais ou a cesión do territorio nacional para cuartel xeral do despregamento do escudo antimísiles de EEUU, foron aprobados en diante enfunil polo duopolio dinástico gobernante PP-PSOE.

Desta maneira soterrábase calquera intento de democracia avanzada, como prometía o preámbulo constitucional, para aterse de xeito sinxelo á letra da Carta Magna que dita o carácter non executivo  do referendo e da iniciativa lexislativa popular, á parte de impor maiorías reforzadas para a súa toma en consideración polas cámaras. Unha sabotaxe similar tentouse coa acción popular no ámbito da xustiza, ferramenta que xunto co referendo e a iniciativa lexislativa son os únicos vestixios de democracia directa que contempla a C.E. de 1978. No caso da acción popular, a guillotina chegou a través do que coñece como “doutrina Botín”, un trampantojos que permite anular calquera procedemento xudicial se o ministerio fiscal desiste de acusar, aínda que estea acudida a acción popular.

Esta é a democracia sen demócratas que rexe hoxe no Reino de España. Os seus últimos trofeos son a proposta para facer que os alcaldes saian do partido máis votado e a carreira de obstáculos en que se converteu o proxecto de referendo soberanista catalán. Unha reivindicación furiosamente combatida por PP e PSOE, a pesar de contar co visto e prace do 80% do Parlament e o apoio clamoroso de gran parte daquela sociedade.

O poder suspeita do pobo, ao que só considera como pasivo votante, consumidor e contribuínte. A famosa maioría silenciosa. Por iso as eleccións, lonxe de ser libres, adquiren caracteres de drones antidemocráticos.

E cada vez máis forman parte do aparello propagandístico e de control do sistema para institucionalizar unha sorte de novo sufraxio censitario. A este paso, Suíza, a Confederación Helvética, co seu tradicional antibelicismo; desprofesionalización da política; descentralización cantonal e uso do referendo como  ferramenta de participación cidadá, vainos a parecer a Atenas de Pericles.

Grazas por leres e colaborares no Ollaparo !

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off