De como o sistema conspira para que os que causaron a crise xestionen a economía futura co consentimento das súas vítimas. Unha maneira cleptómana de entender a política.
“Ceteris paribus” foi expresión cuñada polo economista Alfred Marshall para referirse as limitacións da análise económica. “Ceteris paribus” (se o outro fica inalterado ou todo o mais é constante ) foi o principio segundo o cal determinado equilibrio pode ser establecido nunha zona sen afectar o seu contexto externo. Aínda que para que isto funcione correctamente, Marshall fixo unha observación clara: que estas modificacións foran cualitativa e cuantitativamente limitadas. Só entón, nestas condicións case ideais, pode evitar a interdependencia causal, a acción-reacción habitual. Se non, o outro si que mudaba.
Esta simple afirmación foi totalmente deturpada levando a economía á fronte da política, o sendo rasgado o intertravamento que as unificou baixo o termo “economía política”. Ou, para ser máis exacto, cando o capitalismo como unha forma de expresión económica imposta á democracia, entendida como modelo da xestión política, dando ese flagrante paradoxo de “democracia capitalista”. De seu, dous trens correndo na dirección oposta por causa do seu ADN constituinte. O capitalismo baséase na concentración continua e rápida dos recursos, mentres que a primeira natureza da democracia é a centrifugación de recursos, a xestión policéntrica e descentralizada.
Esta clase de “plan renove” é formalizada mediante drones sociais, supostos líderes de opinión que a partir do panóptico sistémico, divulgan a volta ao pasado como o máis realista, mentres demonizan as opcións alternativas como solucións contraproducentes.
Porque esta doenza exercida sobre a economía e a política realmente existente que “ceteris paribus” (mantidas inalteradas todas as outras coisas ) se tornou codificado como equivalente ao seu oposto, o status quo, non mude nada. Código que na realidade sutil dos feitos leva á familiar “cambiar algo para que todo quede no mesmo.” E esa misión é a que tentan fagocitar por terra, mar e aire todos os axentes do sistema, nominais e profesionais. Así, en tempos de crise como o presente fan esforzos supremos para convencernos (na nosa tripla dimensión do consumidor-elector-contribuínte) dos beneficios ocultos das súas propostas sen éxito, sobre todo que non hai alternativa posible á oficial. Unha especie de estúpido nunca deixes o certo polo que che ofreza dúbida
E nesas andan agora os intrigantes. Recauchutando as súas vellas receitas e a desacreditar todo o que se move, que desafie a obediencia debida para levaren a crise que estouraron á súa conclusión. Isto é, non só a crise beneficia aqueles que a causaron e é pagada por aqueles que a sofren, mas tamén establecer novas regras do xogo para facer aínda máis profunda, mórbida e legal , a dominación autoritaria e xerárquica de arriba abaixo e do interior até a periferia. Isto que con invultar descaramento foi categorizado como que “as novas xeracións vivan peor que os seus pais.” O espúrio “ceteris paribus”, como un impulso político dunha democracia sen demócratas.
Este xogo de drones sen xeito nin maneira ten importantes consecuencias sociais e culturais porque conforma unha mesma maneira cleptómana de entender a política
Esta clase de “plan renove” é formalizada mediante drones sociais, supostos líderes de opinión que a partir do panóptico sistémico, divulgan a volta ao pasado como o máis realista, mentres demonizan as opcións alternativas como solucións contraproducentes. É utópico (inatinxibel) a posibilidade dun mundo máis libre, pacífico, xusto, solidarioe democrático,mentres é aceptado como normal a distopía dunha existencia rexida pola inxustiza, a opresión, a violencia, a desigualdade e a competición fratricida. A renuncia dunha vida escrava e infeliz. O reverso do dereito, o que fai a opulencia do 1% decide o destino do 99%, xa queos poucos son quen nos “dicir como pasou” á maioría.
Mesmo agora que comen o pan que o demo amasou, recorren a fórmulas sen precedentes no seu alienante arsenal. Estas fontes indican que os cambios que a cidadanía arela, realmente levan para o lado contrario. É o que escribiu un deses drones ameazador, Antonio Roldán Mones, PhD doutorando (é dicir, un especialista, que aínda está a aprender) da London School of Economics, aeronaves do derradeiro neoliberalismo económico, onde ensina doutrina o tamén español Luis Garicano, un dos maiores pregadores da materia. Ben, o eminente “doutorando” Monés pariu a un artigo publicado no xornal bancario global (¿Es Podemos una alternativa para la izquierda? El País 25/08), que mostra daquela maneira que o programa económico do partido divulgación o 25-M non só non é progresita, mas sim unha unha opción demagóxica e catastrófica.
Mesmo agora que comen o pan que o demo amasou, recorren a fórmulas sen precedentes no seu alienante arsenal. Estas fontes indican que os cambios que a cidadanía arela, realmente levan para o lado contrario.
Un paxe de medias verdades e circunloquios para tratar de convencer á ciudadanía que a alternativa real é sempre do lado dereito da falsa esquerda socialista. Mesmo con moito máis bagaxe intelectual, perpetrou no mesmo xornal o historiador socialista Santos Juliá (Gente será, más gente empoderada, Babelia 26/07/4)) e antes o seu compañeiro ex comunista Antonio Elorza cun título que fai referencia a un filme de resonancias fascistoides (La ola, El País 10/06). Son as típicas profecías auto-realizáveis que os drones do imperativo legal circulan cando os alicerces do réxime cambalean. A súa versión de “ceteris paribus”.
Unha especie de sostenella y no enmendalla para trataren de impor un lavado de cara que permita ao muiño seguir moendo, evitando que a lóxica indignación cidadá inhabilite calquera operación pretensamente reformista, en fondo e forma. Porque quen ordena ordena, e todos os movimentos do taboleiro do poder sinalan na dirección de repetir a xogada que orixinou a crise , agora poñendo na meta aos peóns do pasado para garante de rendibel continuidade. Así, vemos Luís de Guindos, ex xefe da Lehman Brothers en España e actual ministro de Economía do goberno do PP, xurando para Presidente do Eurogrupo, ao presidente Hollande dando ao tecnócrata Emmanuel Macrom, parceiro da Rothschild Bank. idéntica carteira.
Portanto, a man invisible do statu quo culmina control de proceso, poñendo en posicións clave os individuos e as institucións que deberían estar no banco dos acusados pola súa complicidade no astericidio. Sen ser determinista, neste caso, o que vai acabar mal comezar peor. Os de Guindos e o Macrom son a réplica agónica dun Mario Draghi, exaltado á presidencia deo Banco Central Europeo (BCE) desde a vicepresidencia para Europa de Goldman Sachs, a cuarta entidade de investimento do mundo, ou dunha Christine Lagarde, directora do Fondo Monetario Internacional (tras o crac Rodrigo Rato), recentemente acusada polo caso Lyonnnais-Tapie. Aínda que só en vender Catalunya Banc ao BBVA, o Estado perdeu 11.839 millones de euros.
Alquén pode pensar que esta listaxe de corrupción institucional ten un nesgo de responsabilidade esencialmente de dereita. Gran erro. Se esta reconstrución do poder sobre as súas propias cinzas foi realizado con éxito foi debido ao acordo tácito entre o espectro político conservador e a sedicente esquerda socialdemócrata. E non só falo da división do bolo nas cúpulas das institucións da Unión Europea (a Comisión para Juncker e o Parlamento para Schulz), mas também o seu envolvimento direto em áreas estratéxicas, ainda que de nível mais baixo. Este é o caso da ex-ministra de Fomento socialista Magdalena Alvarez, presidenta do Banco Europeu de Investimento (BEI), e agora impudada no caso das EREs ou do memorábel Carlos Mulas, vice-diretor da Oficina Económica da Moncloa con Rodriguez Zapatero (autor do coup de main do artigo 135 da Constitución), que con unha mán actuou como director da Fundación Ideas, mangleiral de pensamento PSOE, e coa outra aconsellaba políticas austericidas do FMI para Portugal.
Este xogo de drones sen xeito nin maneira ten importantes consecuencias sociais e culturais porque conforma unha mesma maneira cleptómana de entender a política. Uns datos de situación para rematar. Por unha banda, no ano 2010, última estatística rexistrada, o PSOE foi o partido que máis doazóns recibiu (2.908 millóns de euros fronte a 2.143 millóns do PP), e, por outro, Esquerda Unida (EU) foi o primeiro partido na historia en ser obxecto dun proceso sancionador polo Tribunal de Contas debido a ter vulnerado a Lei de Financiamento. Pero ninguén nese curral pode dicir desta auga non beberei. Temos até equipos de futbol que locen nas súas camisolas patrocinador dos emiratos que teimosamente financian o terrorismo yihaidista.
