Montoro non aplicou o mesmo raseiro e pretensa exixencia de transparencia e contundencia nocaso Pujol da que ten amosado cos Bárcenas, Gürtel, Matas, Noos ou Zarzuela.
O que amosa que o PP continua tirando dos alicerces do Estado para perseguir adversarios e non para perseguir o fraude fiscal que no estado español é das grandes empresas e fortunas, até o 72% , mentras o esforzo fiscal alicerza nas rendas do traballo.
Velaquí o que dixo, facendo extensivo o caso Pujol a outros políticos de Convergència -e non só ao fillo-: “É lóxico que os cidadáns se pregunten se esta forma de querer e enxergar Catalunya está avalada por outros dirixentes do seu partido e se o herdo político e os seus herdeiros non estarán realmente contaminados por aquesta presunta herdanza que o señor Pujol puxo en lugar seguro en Andorra”.
Montoro, ministro de Facenda, vén de confirmar que o expresident da Generalitat non se acolleu á amnistía fiscal e que o Estado procederá como acusación no caso Pujol.
Esquerra Republicana, parceiro de CiU no goberno da Generalitat celebrou a aprobación por unanimidade dos grupos de cursar a solicitude de comparenza do President Pujol no Parlamento: “O presidente ten de comparacer. Cómpre limpar”.
‘hoxe é un dia triste pola decepción xerada por quen foi presidente do país durante maís de vinte anos, más tamén é un dia positivo para a democracia, é o intre de rachar silencios e voltar ao espírito público da política, é momento de construir un novo país con unha nova política, unha democracia nova e limpa”
Da queda de Pujol, o soberanismo non tén culpa por moita presa que teñan algúns en enterralo. Fica aberta a veda.