O presidente ucraíno, Petró Poroixenko, informou que “Houbo unha incursión de forzas rusas en territoro ucraniano”.
A ONU vén de afirmar que forzas do goberno ucraino son responsabeis “de algunhas das víctimas e danos causados” logo de bombardearde xeito indiscriminado zonas poboadas a últimas semana. O úlimo informe dos observadores de dereitos humanos da ONU documenta as violacions que tería cometido o exército para recuperar o control de areas que estaban en mans dos rebeldes pro-rusos. A OTAN calcula que un milleiro de soldados rusos enrolaron nas filas rebeldes.Violacións dos dereitos humanos polas dúas partes.
O presidente ucraíno, Petró Poroixenko, informou onte do que temian hai tempo: “Houbo unha incursión de forzas rusas en territoro ucraniano”. Para a ONU os rebeldes non repararon colocar obxectivos militares dentro de zonas residenciais.
O ministro de Exteriores ruso, Serguéi Lavrov, definiu onte como “conxeturas” as acusacións da OTAN e Ucrania e a OTAN sobre a entrada de tropas regulares rusas no leste, reclamando a “retirada das forzas militares ucraínas como única forma de salvar a poboación”.
The Guardian recolle a reacción de Obama facendo de Rusia única responsabel da escalada de violencia en Ucrania. Aínda que descarta acción militar norte-americana, mas dí que as accións de Moscova traerán “mais custos e consecuencias” para a Rusia. Porén, é a Rusia a única responsabel desta escalada? TAmén houbo un dia en que Iraq tivo armas de destrución masiva…e provas ningunha.
Un conflito con fundo do que non fala a imprensa
Convén precisar antes de nada que non é Rusia quen ten bases militares cercando territorio estadounidense. EUA é o estado máis armado do mundo e arrastra o esgotamento das clases populares e do coste humano que supón andaren enleados en moitos conflictos bélicos (de aí a teima de Obama por sair de Iraq e Afganistán). O complexo industrial militar precisa de novos mercados logo da queda da URSS. Para iso está a OTAN. Nesa liña de cerco de EUA a Rusia, o Pentágono quere a Ucraína na OTAN mália o pacto de non facelo logo da queda a Unión Soviética. Mais unha cousa: Ucrania é un estado formado por varias nacións que non se federalizou e que ilegalizou o Partido Comunista ucraíno.
Carlos Taibo, estudoso das transicións na Europa central e oriental contemporánea, reflectia hai uns meses no libro “Rusia frente a Ucrania.Imperios, pueblos,energía” como as accións e movimentos das potencias occidentais foran erguendo un cerco pouco amigábel sobre Rusia (entre outras, a provocación innecesaria da entrada dos países bálticos, Hungría, Polonia, Chequia ou Eslovaquia, na OTAN). Unha potencia que non pode ser simples potencia rexional pola súa feitura xeoestratéxica e fonte de hidrocarburos. Porén, malia tratarse dunha superpotencia con eivas evidentes (estructurais, demográficase e xeográficas, porén, malia o seu potencial), é a única a quen se ten limitado a súa influencia externa fronte a hexemonía occidental alicerzada, entre outras, nun gasto militar de varios estados membros da OTAN,tomando cada país por separado, máis alto que o ruso . O libro amósanos unha realidade diferente ao que mostran os medios de incomunicación no relativo ás relacións de Rusia coas potencias occidentais: “da docilidade sen tañeiras do primeiro Yeltsin, a colaboración de Putin con Bush Jr., entre 2001 e 2006, e, ao cabo, un confronto moderado que era antes o resultado da arrogancia da política americana que o efeito de unha escolha consciente”.
Nun artigo, homónimo do libro mentado, acrescentaba Taibo:
“Hai motivos dabondo para manter distancia da conduta de todos os axentes nacionais e estranxeiros que operan na Ucraína. O rexistro de laranxas é tan infeliz como o dos azuis: ambos partillan submisións externas, querencias represivas e oligarcas beneficiários. Mas non é máis nídio o balanzo atribuido ás potencias ocidentais, que decidiram defender os seus intereses máis atrevidos , e a Rusia, que ainda está xogando a carta de un império que impón regras do xogo nos seus países viciños.“
Pregúntase o politólogo se a federalización de Ucrania ainda é posibel fronte ao raquítico trato fiscal coas rexións orientais e negativa a federalizar o país. Ao cabo, para alén da inercia imperial de uns e de outros, cómpre no esquecer que a zona está supeditada aos intereses norteamericanos coa aquiesciencia e activa participación da UE, “como se Rusia no tiver recebido agravio ningún e se comportase como unha potencia agresiva allea a toda contención”.
