Catro anos despois volve emigrar, desta vez para Cuba. Pero non ía encontrar na illa o afamado paraíso de colonizadores, senón que había sufrir as duras condicións de miseria e represión polas que pasaban os traballadores. Dous anos despois decide volver a Buenos Aires, onde xa se establecería definitivamente.
Reproducimos, a seguir, uns fragmentos dalgúns dos seus abondosos poemas:
Que froreza nos prados feiticeirosa gama de choridas máis fermosae que medren nas valgas i-ós outeirosverdescentes ramallos de loureirospra coroar túa frente maxestosa.
(de ¡MIÑA PATRIA!) |
Levaba anceios na ialma,na fronte, sonos dourados,nos beizos, ledas surrisas,no peito amores caladosi-en meiguice de luceirosos ollos engaiolados. (de SOMA ESVAÍDA) |
Xesteiras de Santacomba,donde andiven de rapaz,toxal da serra de Meira,quén vos puidera mirar!
(de AS XESTAS)
|
Non reces que-é de cobardesrezar, i-é cousa cativa;e Deus, anque se lle pregueós debles non fai xusticia.
(de ¡ÉRGUETE POBO!) |
¡Se xa na ponte de Meirasemellas ser un lanzalmozo, que canta cantigasi-ó lonxe vai troulear!
(de RIO MIÑO) |
Unha vez indo prá feiracunha linda costureira,tentei de facer entullaIela chantoume, lixeira,en salva parte, unha agulla. (de MOZAS) |
* Tive notícia deste nosso poeta, em vivo emigrado de corpo e alma e, já finado, no exílio da memória do seu povo. Começo com esta coisinha a minha achega para que volte onda nós. Texto elaborado a partir do livro “Avelino Díaz: Unha voz comprometida na Galicia emigrante” de Marivel Freire, editado pelas “Brigadas en Defensa do Patrimonio Chairego” (Lugo 2002).