Cando o que se arela é intemporal: unha panxoliña.
“Onde a xenreira e o ruído
fiquen decote durmidos
e onde os homes se vexan
ceibes do vil e os bandidos”
Eu quero un Nadal…
Onde non haxa inxustizas
e brile a ilusión.
Onde haxa pan e paz,
haberá no mundo amor.
Onde haxa equidade
e agrome unha flor.
Onde a pillaxe non medre,
haberá un Nadal mellor.
Onde o sorriso dun neno
se amose cos seus amigos
e onde a catarse social
escorrente os perigos.
Onde a chama da esperanza
se manteña acesa e viva
e onde reine a confianza:
serán luceiros que guían.
Onde a xenreira e o ruído
fiquen decote durmidos
e onde os homes se vexan
ceibes do vil e os bandidos.
Onde a manipulación
se esnafre e non volte máis,
e onde os da troica e as finanzas:
“Vade retro, Satanás”.
Onde se abeire a concordia
e o rancor se quede mudo;
onde o día axoque á noite,
nacerá así Deus no mundo.
