(Manai)
Eu tiña un amigo
que era mariñeiro,
leal, competente
e bo volanteiro.
Como el dicía,
nacéranlle os dentes
no medio da xebra,
disto era consciente.
O Manolo e a Chelo
casaron moi novos,
tiveron tres fillos
que eran o seu gozo.
Amigo do amigo,
a carta cabal,
bo conversador
do tema naval.
Na lancha motora
saía a pescar
tódalas xornadas
a loitar co mar.
Aberto o postigo
da casa ó amigo;
no mar un valente,
na terra prudente.
Polas noites ía
moi ledo a cantar
ó coro de Antón,
ó Virxe do Mar.
Moito lle gustaba
entoar “rancheras”
e non desbotaba
danzóns e habaneras.
Moi contento andaba
polo “Malacó”
sempre parolando
con Torres e Antón.
Un infausto día
veu a enfermidade.
Deixou ós amigos,
á muller e ós fillos.
El naquela loita
entre a morte e a vida
foi alí a perder
o que máis quería.
Aquela batalla
non a deu gañada
porque a alba parca
veu coa gadaña.
Cando a vella Átropos
lle cortou da vida o fío,
no seu leito de morte,
aínda cantou un corrido.
Algún deus ciumento
da súa ledicia
arrincoulle a vida
con grande pericia.
Cedeira, marzo de 2007.
Gustoume Antón. É de ben nacidos lembrar ao amigos aínda cando non están.