Cando Soraluce Blond e Xosé Fernández (directores do Inventario arquitectónico da Coruña) lamentaban o estado “de abandono, con partes destruidas e invadida pola vexetación” da Escola de Saa, San Fiz de Esteiro, non imaxinaban que após quince anos o estado de abandono se substanciaría en destrución parcial da escalinata central que lle confire monumentalidade á antiga escola construida pola sociedade de emigrantes cubanos no ano 1924. Acontece que tampouco foi recuperada a inscrición referida á data e aos promotores da construcción que orixinalmente había na cornixa do inmoble. O edificio, en propiedade, non está abandonado pois seica é a sede da asociación de veciños. Sorprende, porén, o aparente desleixo de todo o conxunto.
Tornámonos cada vez menos esixentes coa protección de bens de interese cultural malia o aparente maior nivel formativo da sociedade? Non corresponde aos veciños esixir da administración velar, defender e conservar os edificios e bens histórico artísticos e aqueles outros que nos identifican como pobo antes de dilapidar recursos en equipamentos que neste intre semellan prescindibeis ( merendeiros) ?
Pasan os anos e seguimos a amosando unha infeliz neglixencia á hora de protexer e poñer en valor feitos arquitectónicos excepcionais pola misión social que representaron. Cómpre lembrar que estas asociacións de emigrantes, a diferencia dos indianos adiñeirados que ergueron obstentosos palacetes, concentraron os seus esforzos e angueiras en dotar á súa parroquia de orixe e aos seus paisanos e fillos dun equipamento educativo público e digno.
[wzslider autoplay=”true” transition=”‘flash'” info=”true” lightbox=”true”]