Ouh, pena altiva
abeiro dos pitos;
noutrora ergueita
e hoxe desfeita
por tolos delirios.
Os pétreos sartegos
dos antepasados,
de homes con brío,
por algún impío,
foron violados.
O falso progreso,
Pena do Sartego
forte e altiva,
noutrora ben fita,
roubouche o segredo.
Pena do Sartego,
milenaria pedra,
a túa voz baril,
aínda con apego
de min no se arreda.
Nas noites de lúa,
aínda hai quen oe
os laios sentidos
e algúns xemidos
dos bravos heroes.
Os fillos dos celtas,
do gran Lanzarote,
exánimes azos
aínda teñen brazos
pra tronzar barrotes.
Gracias a ti por ler o poema nestes tempos difíciles en que un non está para filosofar nin facer versos, pero ás veces hai que abeirarse na cultura, tobo ou natural refuxio que ninguén me poderá violentar.
Unha aperta.
A poesía tamén é un recurso na defensa do maltreito patrimonio. Grazas por recuperar dalgún xeito a Pena do Sartego