Testamento do Antroido
O Antroido, este ano
fixo, unha folga no mar
para que, os mariñeiros
se poideran disfrazar.
Folgas, para pagar menos,
Folgas, para cobrar máis.
Non poderemos un día
pillar o ceo coas máns?
Según me dixo o Antroido
as folgas van ir ao lombo,
que onde quitan e non poñen
chégase axiña ao fondo.
Os barcos están amarrados,
a roupa de auga na tilla
pero o sábado, lardeiro,
xa ninguén tivo partilla.
Bucaron os carnavales
para non gañar cadela.
Como ha de ferver o pote!
Como ha ruxir a tixola!
Fóronse para Coruña
moitos barcos de Cedeira
pero foron os máis grandes
que teñen boa costeira
Cos barcos, van os patróns
pero non van, de larpeiros;
din que van a defender
os dereitos dos mariñeiros.
Andaban pola Coruña
coas fazulas vermellas,
puxéronse coma pepes
nun hotels de catro estrelas.
Tamén pasaban a noite
bastante ben, divertido
se non fora, estar tremendo
ao viren cargados de viño.
Atoparon có Antroido
polas rúas do Orzán,
ía cun lote de grelos
e tamén un bó, marrán.
O marrán estaba gordo
ten dous bicos e dous rabos;
os grelos, trouxoios de Lugo,
alí hai mellores nabos.
O marrán tivo que andar
ás verdes e ás maduras
polos bairros da Coruña
comendo nas barreduras.
Cun bó pelexo de viño,
os grelos e o marrán
vén para Cedeira o Antroido
nun barco do Ganapán.
Cando chegaron á Vila,
dille ó galo, unha viciña
Tí tamén fuche á Coruña,
non galeas á galiña?
Sinteuna falar a sogra
dixo bó, deixa xear!,
cando se acabe a Coresma
xa volverá galear.
Foron comer, o marrán
Á Casa do Pescador,
un rabo, foi para o Antroido
outro para o Patrón Maior.
Os mariñeiros da Vila
téñenlle noxo ó fuciño,
porque fozou, na Coruña.
Moularon ós de Cariño!
Pero para os de Cedeira
houbo unha boa fartura,
de grelos e de marrán,
pan de broa, e de mestura.
Bébese o viño por cuncas,
era bó ribeiro anexo,
miña cunca, túa cunca,
baleirouse o pelexo.
Alí había disfraces
para todos, a escoller,
os homes máis abultados,
disfrázanse de muller.
Ian tan provocativas
que algún picou, de igñorante,
porque chegou atoparse
cunha trompa de elefante.
Que disfraces alí había
Nunca mellores, os vin
o Antroido, disfrazouse
con traxe de bailarín
Moitas mulleres da Vila,
as que son ben aubradas,
asemellando á Sabrina,
aparecen disfrazadas.
Disfrazáronse, de homes
as que son coma cachelas,
nunca se viron bigotes
comoa os que levaban elas.
Con estas falcatruadas
algo ten que suceder,
que moitos homes casados
engánanse de muller.
Sendo polos carnavales
xa anda un, disfrazado,
o Antroido sempre dixo
que iso, non é pecado.
Todas bailan co Antroido,
xa o deixan sen alento,
está tremendo a un infarto,
mandou facer testamento.
Consultouno un curandeiro
e ten o corazón gastado,
e morreu na praza Roxa,
bailando o taconeado.
Como bailaba o Antroido!
Que tipo de cigano,
tódalas mulleres, choraban,
limpando as bágaos co pano!
Xa deixou no testamento
todo moi ben repartido
co traxe de bailarín,
que quería ser ardido.