off
Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.
Com meios próprios, e com colaborações que vêm de múltiplos horizontes, daqui e dacolá, queremos oferecer uma abordagem enriquecedora e diversificada do local e do global em plena transformação e cujo futuro nos preocupa a todas.
Ollaparo defende a discussão política livre, aberta e fraterna entre a gente e as correntes que fazem parte da esquerda. No entanto, nestas páginas não há espaço para ataques a entidades ou pessoas ou insultos como alegados argumentos. Os comentários serão gerados e, quando apropriado, excluídos, de acordo com esses critérios. Queremos dizer que não publicaremos insultos e desqualificações gratuitas
Un saúdo e unha aperta dende a xanela cedeirense que alimenta o Olláparo
Dende lonxe é a mesma sensación que temos acó nós os vilanchos do SXXI tristeza e xenreira de tanto amor a un pobo como en ollaparo.com temos e amosamos a diario case como unha botella dun naufrago no Oceano. No fondo máis fondo de todos nós O que amamamos é a terra, e a terra eche moito noso…
Dende lonxe, oir e ver esta montaxe é ……….moito
Esta carga vai por Antom e Gelo do Moure, os meus respectos irmáns, e sinto ter ofendido algunha vez
Sintóo camaradas, aí vai de novo Gabo
Pois levo toda a tarde intentando. Os da aldea neste país non somos ninguén nen para cargar un video
OK
Xa tiña ganas de velo. Daquela terei que esperar.
O video está a cargarse noutro enlace… Sairá no ollaparo.com en breve
Xa tiña oído esta versión da cantiga de D.Emilio Álvarez Prado, o pai de Enrique do Mógharo, porque ma regalou Guadi e sempre impresiona polo seu lirismo, pero nesta ocasión máis pola montaxe audiovisual.
Noraboa.
Grazas. Nada de todo isto, xa o dixen algunha vez pretende un afán persoal. O video é público e libre, so ten pretensión de amosar quenes fumos. É preciso para coñecer quenes somos e que deberiamos ser. Deberiamos querenos mais a nós e ao noso. A versión definitiva, faltan tres ou catro cousiñas sairá directamente na revista ollaparo no nadal. Un agasallo para o meu pobo dende ollaparo, unha xanela que convida a sumar e amosar que o universal é o local menos os muros.
Simplemente impresionante,parabens Fernando por esta obra de arte,respecto ao comentario de Gabriel,parabens tamén estou totalmente de acardo nunca hai que esquencer de quen somo nin de onde vimos.
Gustariame ter o teu permiso para compartilo no facebook.
Benzóns, Fernando, por xunguir imaxes e música de noso nun exercizo de auténtica saudade, a do futuro. Aquela saudade que nos axuda a imaxinar un outro porvir sen esquencermos nunca de quen somos e de onde vimos. Gostei do final, coa a barquiña ollaparo.com ao pé da ponte vella…aberta a todas as singraduras.Falta que a xente que está a ollar dende a ponte suba a bordo.Unha imaxe moi potente que convida a facelo.