off
Cedeira, Fotografía, Vídeos — 26 Novembro, 2012 at 1:16 p.m.

Non sei…Cedeira

by

12 Comments

  1. Un saúdo e unha aperta dende a xanela cedeirense que alimenta o Olláparo

  2. Dende lonxe é a mesma sensación que temos acó nós os vilanchos do SXXI tristeza e xenreira de tanto amor a un pobo como en ollaparo.com temos e amosamos a diario case como unha botella dun naufrago no Oceano. No fondo máis fondo de todos nós O que amamamos é a terra, e a terra eche moito noso…

  3. Dende lonxe, oir e ver esta montaxe é ……….moito

  4. Esta carga vai por Antom e Gelo do Moure, os meus respectos irmáns, e sinto ter ofendido algunha vez

  5. Sintóo camaradas, aí vai de novo Gabo

  6. Pois levo toda a tarde intentando. Os da aldea neste país non somos ninguén nen para cargar un video

  7. OK
    Xa tiña ganas de velo. Daquela terei que esperar.

  8. O video está a cargarse noutro enlace… Sairá no ollaparo.com en breve

  9. Xosé Antonio Suárez Aneiros

    Xa tiña oído esta versión da cantiga de D.Emilio Álvarez Prado, o pai de Enrique do Mógharo, porque ma regalou Guadi e sempre impresiona polo seu lirismo, pero nesta ocasión máis pola montaxe audiovisual.
    Noraboa.

  10. Grazas. Nada de todo isto, xa o dixen algunha vez pretende un afán persoal. O video é público e libre, so ten pretensión de amosar quenes fumos. É preciso para coñecer quenes somos e que deberiamos ser. Deberiamos querenos mais a nós e ao noso. A versión definitiva, faltan tres ou catro cousiñas sairá directamente na revista ollaparo no nadal. Un agasallo para o meu pobo dende ollaparo, unha xanela que convida a sumar e amosar que o universal é o local menos os muros.

  11. Simplemente impresionante,parabens Fernando por esta obra de arte,respecto ao comentario de Gabriel,parabens tamén estou totalmente de acardo nunca hai que esquencer de quen somo nin de onde vimos.
    Gustariame ter o teu permiso para compartilo no facebook.

  12. Benzóns, Fernando, por xunguir imaxes e música de noso nun exercizo de auténtica saudade, a do futuro. Aquela saudade que nos axuda a imaxinar un outro porvir sen esquencermos nunca de quen somos e de onde vimos. Gostei do final, coa a barquiña ollaparo.com ao pé da ponte vella…aberta a todas as singraduras.Falta que a xente que está a ollar dende a ponte suba a bordo.Unha imaxe moi potente que convida a facelo.

Deixa unha resposta a FernandoCancelar a resposta

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

off