(Cantiga para o Bernardo Penabade)
No lugar de Cordobelas
ao pé dunhas cereixeiras
hai unha pena tan grande
que se ve desde Cedeira.
Un día polo amencer
chegou un predicador
a quen chamaron abade
por non chamarlle prior.
Sete días sen parar
ningunha alma salvou.
E que se lle vai facer!
el predicar… predicou.
Farto de tanto sermón
quixo un pouco descansar
e sentou naquela pena
soñando con bo xantar.
E cando se quixo erguer
forzas non tiña xa o home.
Que pena!, señor abade
non se mantén quen non come.
Alí finou aquel santo
que por ter necesidade
non tiña frío nin manto
nin tiña sede nin fame.
E así rematou a historia
que de certo foi verdade
pois din que son, os veciños,
do lugar de Penabade.
