A crise é un mito recorrente. Sempre mostra un paradoxo. Por unha banda, a enxurrada mediática repite que o mundo que saia da crise non terá nada a ver coa que coñecimos até o de agora. E por outra, non se enxerga outro futuro que demorar indefinidamente o xa acadado: a democracia representativa como organización política e o capitalismo como produción.
Os espectros do noso tempo amartelan que no futuro o mundo será tan diferente como se quiser, porén, non ha mudar nada no fundamental. Mais, se acordamos que o porvir é opaco de seu, e que a crise dará paso algo diferente, porqué teimar na conservación das actuais coordenadas do capitalismo e da democracia representativa? Asumido o mito da crise non hai xeito de albiscar escenarios alternativos. Cómpre desmitificar para reaxir e imaxinar un escenario tanxibel e con futuro do Estado social.