Moraba en Lisboa cando aquela propagación de optimismo desenvolventista da Expo 98 (segundo o BIE a mellor exposición de sempre, un caso de estudo internacional na área do deseño asistido por computador que evitou o abandono e degradación de Sevilla) e que levou ao paradoxo da decadencia, unha década despois, do partido socialista portugués, situación que marca o presente político. Malia o aparente éxito o socialista Sampaio, que foi presidente até o 2006, tivo que convivir co primeiro ministro Cavaco Silvado PPD/PSD . Se xogamos con paralelismos, logo da Expo 92 de Sevilla, ao Psoe aconteceulle algo parecido: deterioro dos valores da esquerda, a degradación e desprezo da educación e da cultura, o dominio do espirito chato, o novoriquismo… e a irrupción de Aznar. Unha deriva á dereita que ven dos 90.
Os dous estados padecen desemprego galopante, cortes de salario para os traballadores públicos, etc.. malia os fondos de coesión da UE en case catro décadas. E a coartada da crise.
Cecais todo sexa unha cuestión de compra-venda da alma.
